franklin
@berimco
lakin tek korkum: yarın ölebilirim, kendimi tanımadan
İzmir
3 reader point
Joined on November 2018
Gecenin Kapıları
bütün kapılar kapandı, dışardayım
birden karşıma çıkmayın korkuyorum
uykusuzum fema halde, sokaktayım
karanlık bastırdı mı bozuluyorum
fena bir yerimden koptuğum doğru
kendimden çok fazla yaşamaktayım
nereye bağlanacak bu işin sonu
aslında ben kimim meraktayım
bütün kapılar kapandı, sokaktayım
atilla ilhan
-Jerome_David_Salinger608.jpg)
Reader Follow Recommendations
“sıradan insanlar benim onlardan olduğumu sanıyorlar. ama ben onların arasında bir saat bile yaşayamam. benim orada, bu duvarın öte yanında yaşamaya ihtiyacım var. ama orada da beni isteyen yok.”
Sayfa 58Kitabı okudu
İntihar şimdiye kadar yalnızca toplumsal bir olay olarak ele alınmıştır. Buradaysa, tam tersine, bireysel düşünceyle intihar arasındaki ilişki söz konusu. Böyle bir edim, yüreğin sessizliğinde, tıpkı büyük bir yapı gibi hazırlanır. İnsan kendi de bilmez bunu. Bir akşam tetiğe basar ya da kendini sulara bırakır. Bir gün bana intihar etmiş bir emlak yöneticisinden söz ederken, beş yıl kadar önce kızını yitirdiğini, o zamandan beri çok değiştiğini, bu olayın onu "için için yediğini" söylemişlerdi. Düşünmeye başlamak için için yenmeye başlamaktır. Bu başlangıçlarda toplumun fazla etkisi yoktur. Kurt insanın yüreğindedir. Yürekte aramak gerekir onu. Yaşam karşısında uyanıklıktan ışık dışına kaçışa götüren bu ölümcül oyunu izlemek ve anlamak gerekir.
"Benden bu kadar çok mu hoşlanıyorsun Elio?"
"Senden hoşlanıyor muyum?" Kulaklarına inanamayan biri gibi görünmek istemiştim, böyle bir şeyden nasıl kuşkulanabildiğini soruyormuşum gibi. Ama sonra bir daha düşününce yanıtımın tonunu, Kesinlikle anlamına gelecek, kaçamak bir Belki ile yumuşatma noktasında olduğumu görüp dilimi serbest bıraktım:
"Senden hoşlanıyor muyum Oliver? Sana tapıyorum ben."
Sayfa 106Kitabı okudu
franklin tekrar paylaştı.
Ben geldim işte, çiğlerle bezenmiş olarak;
Alnımda seher yelinin dondurduğu çiğler,
Yorgunluğumu alsam ayak ucunda bırak!
Hayal etsem o tatlı demleri birer birer.
Artık ne kenti ne sokağı hissediyordum, ne sokağın adını ne de kendi adımı; burada yabancı olduğumu, tanımadığım bir yerde her şeyden müthiş bir biçimde arınmış olarak durduğumu duyumsuyordum yalnızca; hiçbir amacım,mesajım, bağlantım olmadığı halde çevremdeki hüzünlü yaşamı derimin altından akan kanım kadar yoğun algılıyordum.
franklin tekrar paylaştı.
Başka insanların yüzüne bakabilmek için ilk önce kendi yüzüme bakabilmeliyim.
