Zaman’ı diğer bir kahraman olarak ele alan yazarın 5 hikayesi bulunan bu kitap, dil anlamında bana yakın hissettirmedi. Yaşları ilerlemiş, belki de 80’lerinde olan karakterlerin geçmiş yaşamlarını irdelemeleri ve onlarla yüzleşmeleriyle gelişen hikayelerin kurguları oldukça göreceli anlatım stillerinden dolayı akıcı gelmedi bana. Sürekli bir bilinçakışı içerisinde gerçekleşiyormuş gibi gelişen hikayelerde zaman kavramı ise genelde belirsizdi, biraz geçmiş, biraz şimdiydi. Zaman ve yaşlılığı, İtalya’nın Trieste’sinde geçen mekanda var ederken, okuyucuları her seferinde hikayelerin orta, hatta son noktalarına davet ediyordu yazar. Bu süreçte ben ise kendimi hikayelerden dışlanmış ve sonunu okuyup başını tahmin etmem gerekirken buldum. Yer yer güzel alıntılar bulabileceğiniz bu kitap, yine de zaman ayırmaya değer. Ancak, eğer okuyacaksanız sakin bir kafayla okumanızı tavsiye ederim. Yoksa bunca zaman göreceliliği kavramlarını yakalamakta güçlük çekersiniz.
