Şayet insanlar da hayvanlar gibi, maziyi de, geleceği de düşünmeden, birbirlerinin altını oymaya çalışmadan, şu anın içinde kalarak ve bir yudum suyun tadına vararak yaşayabilselerdi, şu dünya daha az mutsuz bir yer olabilirdi.
Sayfa 466
"Git!" diye uyarıyordu ses, ama niye? Dünya kaynayan bir kazandı, nereye varsa insan, hep aynı düşler ve düş kırıklıkları olacaktı.
Sayfa 373
Oysa hayattaki en vahim aldanışlar, kendimizden memnun olduğumuz anlarda ortaya çıkar. Şeytan kulağımıza fısıldar: "Neden daha fazlasını istemiyorsun?"
Sayfa 232
Okur Takip Önerileri
Aşk gibiydi okumak da... Neden, nasıl müptelası olduğunu bilen zaten gayet iyi bilirdi; bilmeyene de anlatamazdın bir türlü.
Sayfa 178
Sinan barakadan çıkarken bir damla gözyaşı düştü Cihan'ın eline. Hayretle baktı. O ana kadar ağladığının bilincinde değildi. İnsan bilmeden, hani adeta kendinden saklanarak, hüzün duyabilir miydi? Kalp ağlarken, akıl farkında bile olmayabilir miydi?
Sayfa 147