isteğine uyup seni aramadım. ölüm haberini bir dostumdan aldım telefonda. bana haber verilmesini istemişsin, birkaç kişiye daha. dizlerim çözüldü. nedense önce öbür sevdiklerini aramam gerektiğini düşündüğümden ağlamaya ara verdim. uzun sürecek yasın eşliğinde sana telefon etmek geldi içimden: sen o şeyi çözebilmiş miydin?
Çok yalnızım, mutsuzum
Göründüğüm gibi değilim aslında
Karanlıklarda kaybolmuşum
Bir ışık arıyorum, bir umut arıyorum uzun zamandır
Aradıkça batıyorum karanlık kuyulara
Kimse duymuyor çığlıklarımı
Duyan aldırış etmiyor çekip kurtarmak istemiyor
Bense insanların bu ilgisizliği karşısında ilgiye susamışım
Ümidimi yitirmişim
Biliyorum bir gün dayanamayacak küçük kalbim
Arkamı dönüp inandığım ve güvendiğim herşeye veda edeceğim
Nilgün Marmara
“şiir yazdığını bile bilmezdim, bir kenarda pıtır pıtır bir şeyler yazardı.”