Aşk mı yoksa hayaller mi daha güzel?
Küçük, utangaç ve ürkek bir kızken kimse hiç kimse anlamadı. Bana en yakın olan siz bile anlamadınız. Belki kendim bile anlamadım. Şimdi sık sık bunu düşünüyorum. Ve o zamanki kendimi anlamıyorum. Çünkü mucizelere inanan, gerçekliğin ilk nefesiyle uçup gidecek olan narin, küçük beyaz çiçeklere benzeyen düşleri olan bir kızın yüreğini kadınlar
Ne oldu senin Amerika’na ey Walt Whitman?
Büyük bir aşkla şarkısını yazdığın demokrasiye?
Ve hiç güvenmediğin o kurumlara?
Ne oldu inandığın çocuklarına, torunlarına?
…
Irkçılığın lağımlarında,
Beyaz solucanların büyüdüğü.
Amerika o eski Amerikan değil artık!
Bu yüzden yazıyorum adının üzerine
Sıkılmadan çekinmeden ey Baba Whitman
Kalbimin tebeşiriyle Vietnam sözcüğünü…
Ona tüm beyazlara neden deli gözüyle baktığını sordum. "Kafalarıyla düşündüklerini söylüyorlar," diye yanıtladı. Şaşırarak, “Tabii ki öyle yapacaklar,” dedim. "Siz neyle düşünürsünüz?" Kalbini göstererek, "Burasıyla," dedi. Uzun bir süre susup düşündüm. Yaşamımda ilk kez, biri bana gerçek beyaz adamın resmini çizmişti.
Oysa düşler yaşatılmalı; öyle değil mi?
1 Mayıs..
Bahar mı geldi?
Kara kış munis bahar rolünü mü üstlendi yoksa?
Beyaz düşler için yumuşak yumuşak...
Baharların içinde tek yumruk duran;
Mayısın biri vardı değil mi?
Şura-lara mı saklamıştık?...
(hiç bakmadık ki bulalım.)
O düşler dünyası beyazla örtülecek,donacak,hayallerin solacak ve sararmış yapraklar gibi düşüp gidecek…
Sayfa 29Kitabı okudu