Beynim o kadar (parazit) dolu ki, ruhumun sesini alamıyorum.
Ben düşünmüyorum, beynim kanıyor.
Görüyorum, gözlerimi yumunca görüyorum.
Beynimin etten yuvarlağı üstünde her düşünce bir damla siyah kan gibi yuvarlanıyor.
Ne yeni bir erdem sahibi oldum ne de yeni bir gücüm var. Beynim, eski beyin. Edebiyatta veya felsefede yeni bir fikir ortaya atmadım. Kimse beni istemezken hangi kıymete sahipsem şimdi de öyleyim. Şu anda kafaını en çok kurcalayan şey, beni neden istedikleri. Beni kendim olduğum için istiyor olamazlar çünkü hala eskiden istemedikleri kişiyim. Demek ki beni başka bir şey için, benim dışımda bir şey için, ben olmayan bir şey için istiyorlar!
Ben sadece sistemin basit bir kölesiyim ve onu kınayıp reddetsem de onunla savaşma imkanlarından yoksunum. Kollarım hareket ediyor, zihnim çalışıyor, bedenim bir noktadan bir noktaya geçebiliyor ve beynim hesap yapabiliyor. Ama bu ben değilim. Konuşan ben değilim, hareket eden ben değilim, hatta düşünen bile ben değilim: Bunlar yalnızca başkasının hareket ettirdiği organlarım.
Beynim çalışmazsa yaşayamıyorum. Yaşanacak başka ne var ki?
Mantıklı :)
Bari büsbütün aklımı oynatsam da akıl hastanesine girsem, belki tedaviden sonra beynim yeniden doğru dürüst çalışmaya başlardı,” diyordum.
Sayfa 56Kitabı okuyor
