El-Mevlâ Hafiz Ebubekir el-Âmidi, Şeyhü'l-Kurrâ
Diyarbekir (Âmid)'in fuzalâ ve sulehâsından ve bi'l-hâssa 'ilm-i kira'at ve usûl tecvidde ferîd bir zât-ı mevhibet-te'yîd idi. Cenâb-ı Ebubekir'in da'imâ lisânında Kelâmullâh cârî ve her encümende okuduğu aşr-i şerîfleri vücûd-ı etkiyâya bir rûh-sârî idi. Ilm-i kırâ'atte temehhür ve teşehhür etmesi üzerine her taraftan akıp gelen birçok hafaza-i kirâm kendisinden ta'allüm-i feva'id-i kıra'ate tâlib ve usûl-i maʼlume-i seb'a üzerine ahz u zabt-i Kelâmullah etmeğe bin şevk ile hâhiş-ger ve râgıb idiler.
Güya ki da'ire-i tedris bir gülşen-i letâfet-resán ve andaki hufffâzin her biri birer bülbül-i gâyâ-yı hoş-elhân idi.
Hayatımın en anlamsız çağındayım. Ağlasam bir nedeni, gülsem bir sebebi yok. Öyle boş, bi o kadar doluyum ki. Anlatsam anlatılmaz, içime atsam içime sığmaz. Kaçsan kaçılmaz, kalsan kalınmaz. Aslında yol o kadar yakın ki, ama oraya asla varılmaz...
Gelsen ya doya doya sevsen korkmadan korkutmadan sevsen, hayat bu bi bakarsın yokuz işte belki bir sarı papatya gibi 2 günlük ömrümüz olur ama en güzel ömrümüz bu 2 günde olur...
Sana çiçek kokulu şiirler yazarım aslında
Ama dünya kötü içimdeki çocuk ölü
Ütopyalar dargın
Kalemim yorgun
Çayın tadı kahvenin hattı yok
Hele bi şu seçimler bitsin
Bakarsın şiirim çiçeklenir
Belki dudağımda Özgür türküler içlenir ,
Belki sen gelirsin
Sahi gelirmisin?
Bir gelsen pul pul dökülse çocukluğum tebessümünden
Bir gelsen İstanbul bağır çağır ayaklansa yerinden…