Utançtan başka bir şeyler hissedebilmek için tenime bıçak saplamak istiyordum ama bunu yapacak kadar bile cesur değildim..
Sayfa 129 - İthaki YayınlarıKitabı okudu
Çünkü öfkenin oturdugu masadan ilk akıl kalkar.
"Her kesiği bıçak açmaz... "
Alnımdaki bıçak yarası
Senin yüzünden,
Tabakam senin yadigârın.
“İki elin kanda olsa gel” diyor
Telgrafın.
Nasıl unuturum seni ben,
Vesikalı yârim!
Ben ki gövdemi bütünüyle ne yapmalıyım
Tahta bir bavul
Gibi duruyorum insanın kıyısında
Makina
Çok acemi buluyor beni sanırım
Seyrek bir ölü vurdular alnıma, ekşi
1300 tarihli şehbenderlere dair talimata
Ve anamın kanserine alıştım
Ve de bir simsar gibi asfalta ve otobüslere
Bir vitrin gibi
Bir bıçak, bir
Setre.
Tutuşan bir bıçak.
İçerimde tozuyan bağırtılar vardır
Ondan işte gidiyorum oraya: boğulmaya.
Ölmek, uyumak sadece!
Düşünün ki uyumakla yalnız
Bitebilir bütün acıları yüreğin,
Çektiği bütün kahırlar insanoğlunun.
Uyumak, ama düş görebilirsin uykuda, o kötü.
Çünkü, o ölüm uykularında
Sıyrıldığımız zaman yaşamak kaygısından
Ne düşler görebilir insan, düşünmeli bunu.
Bu düşüncedir felaketleri yaşanır yapan.
Yoksa kim dayanabilir zamanın kırbacına?
Zorbanın kahrına, gururunun çiğnenmesine
Sevgisinin kepaze edilmesine
Kanunların bu kadar yavaş
Yüzsüzlüğün bu kadar çabuk yürümesine
Kötülere kul olmasına iyi insanın
Bir bıçak saplayıp göğsüne kurtulmak varken?
Kim ister bütün bunlara katlanmak
Ağır bir hayatın altında inleyip terlemek
Ölümden sonraki bir şeyden korkmasa
O kimsenin gidip de dönmediği bilinmez dünya
Ürkütmese yüreğini?