Neden mutlu olamıyoruz kendimizle? Keyfimiz, neşemiz, mutlululuğumuz nasıl oluyor da bir anda, bir gözün açılıp kapanması arasına sıkışmış o küçücük zamanda hüzne, acıya, yaşa, kedere dönüşüyor?
Neden bu kadar arabesk yaşayıp, "bu bana yapılır mı lan" tribine giriyoruz?Kendimize bu cümlede zikrettiğimiz "bu" kelimesinin
Anılarından kale yapıp sığınsa bile,
Yetmez yalnız başına bir ömür bir kişiye
Özdemir Asaf
Vasil Bıkau
"Her ne pahasına olursa olsun sağ kalmak isteyen kişiler için bir tek insan hayatını bile feda etmeye değer miydi? İnsanlık sunağında nice insan hayatı kurban edilmişti! Binlerce yıldan beri insanların başlıca kaygısı kendileriydi ve adalete ulaşmayı amaçlayan en soylu çaba bile; dikkatle incelendiği zaman, temelsiz bir budalalık değilse bile, garip bir davranış olmaktan ileri gitmiyordu."
Ölümle yaşam arasında bir yerdeyim..
Geçmişe sıkışmış, bugünün nefesini bile almaya mecali olmayan bir umutsuzlukla bekliyorum geleceği..
İnsanlar birbirlerini gözü kör olmuşçasına sevip aşık olabiliyorken ve zamanla bu durumu kendileri bile farkedebiliyorken nasıl olur da görmedikleri bir yaratıcının varlığından ve diğer insanların da "ona" olan bağlılığından şüphe edebilir ki. Hangi inanç olduğunun bir önemi yok bunun farkında olan zaten herkesi yaratanın "aynı" Olduğunu bilir isminden ve nasıl anıldığında daha önemli şeyler var...