Ben dünyanın öbür ucundaki vahşetten dolayı bile kendimi sorumlu hissederken, insanların kendi başlarına gelenlerle ilgili başkalarının suçlu olduğuna inanmaları ne garip....
Kitapların, türkülerin, filmlerin başka dünyalara yağdırdığı yağmurlar bir iyilik, bir arınma gibi oralarda yaşayan herkesi köpük köpük çoğaltacaktır. Başka insanların baktığı pencereler güleç, başka güneşlerin vurduğu sular derin ve mavi olacaktır. Evlere dönüş, hak edilmiş bir şenlik olacaktır başka dünyalarda. Bir ip gibi insanların boğazına oturan sokaklar, ufukların ardında insan içine karışmış bir gökyüzüne dönecektir. Burada mutluluk kişiliksiz bir duyguyken, uzaklarda acı bile yaşama bağlayacaktır insanı.
İnsan bazen zihnini bile kandırabiliyor, zihnine bile bir şeyleri unutturabiliyor ama içindeki ses sanki ayrı bir insanmış, ayrı bir zihni varmışcasına kanmıyor, unutmuyor yarım kalmışlıkları.