Mutsuzluğundan söz etmek istiyorum insan soyunun,
Zirveye de çıkar, düşer de dibine bir çukurun.
Ağzından, elinden dökülüyor bu sözler okurun,
Sevgisizlikten sevgimiz acıyor.
Bir köpeği, kediyi sevmek, başını okşamak,
İnsanın içine dolan o huzur, işte diyor yaşamak,
Şimdi gel de bir insanı sev, ateş içinde ateşte yanmak,
Sevgisizlikten sevgimiz acıyor.
Bak insanlara, hepsi farklı farklı düşüncelerde,
Kime güveneceksin, kimi seveceksin bu devirde,
Sevsen bile bir gün bitecek o aşk, bu nasıl fıtrat, bu nasıl işkence,
Sevgisizlikten sevgimiz acıyor.
Ruh eşini bulmak büyük bi şans, büyük bi mucize,
İşte o zaman, doğanın huzuru dolacak kalbimize.
Bak yine yazıyorum son satıra; üç kelime, on bir hece,
Sevgisizlikten sevgimiz acıyor.
-Çok Programlı Adam
Dermansız Cümle
Gamlı üç nokta ile sonu gelmeyen cümle; öfke duymuştu sözcüklerine. Kırk yıllık hatır değil, kırk satır vardı her bir sözcük payında. Su gibi aziz olmak değil, odun gibi yanmak düşmüştü nasiplerine.
Alevin sırrına bürünmüş, sükunetin dibine vurmuş virgül bile derman olamayışının derdinden unutur olmuştu sulh vazifesini. Dolunayın etkisinde kalmış bir dişi misali… Günah keçisinin testere olduğu bir ağacın yığılması gibi…
Sırtında sözcük dolu çuvallı bir hamaldı cümle. Belki de bir kuş gibi… Ki kuşun yürürken ayaklarında, uçarken kanatlarında olan yükü; esasen omuzlarındaydı. Lakin kuş değildi cümle. Ne bir kanadı vardı ne de onu taşıyabilecek iki ayağı…
Karahindiba olmak istemişti cümle. Bir anlık olsa bile… Karahindibalar gibi üzerindeki tomurcukları bir üfleme ile rüzgâr eşliğinde saçıp, gelecek baharda filizlenecek yeni karahindibalara gebe bir toprak bırakmak istemişti.
Funda Çelik -Bişnev 2021 Yaz
#ciğerimyanıyor
Kimse bilmez ciğerim yanıyor, yar'in bile haberi yok..
Yusuf haberdar değilse de Züleyha'nın halinden, elbet haberdardır Yusuf'un Rabbi.
Onu bu gönle düşüren Rabbim hayırlısı ise razı olacağın ise elbet onun gönlüne düşürüleceğim,
Düşmezsek de biliriz ki bize yanmak düştü, yanmak ve olmak
...
İmkansız olduğunu bile bile
ateşi yakmak..
Yanmak pahasına...
.
İnsan sevildiği gözden düşünce kocaman bir karanlığa, yapayalnızlık çukuruna düşüyormuş. Gözleri, içinde en güzel anları saklayan pırıl pırıl gözleri bir kez olsun ona bakmayınca, elleri, ruhunu ısıtan elleri elleriyle buluşamayınca, bir zamanlar onun için deli gibi atan kalbini sımsıkı sarılıp hissedemeyince en büyük kalabalıklarda dahi olsa
Üzgünüm Roni, hayatını mahveden insanların senin neler çektiğinin ne kadar üzüldüğünün farkında olduklarını sanmıyorum. Farkında olsalar bile hayatlarına başka insanlarla mutlu bir şekilde seni umursamayarak devam ediyorlar. Peki sen neden hala kendi cehenneminde yanmak için çırpınıp duruyorsun?
S.H