Subjektif olarak, en beğendiğim fantastik serinin ilk kitabı. Hikaye bir handa, (sonradan ana kahraman ve türlü “kahramanlıklardan” sonra ununu eleyip eleğini asmış olduğunu öğrendiğimiz) hancı tarafından anlatılıyor. Bence kitabın en güzel özelliği de bu anlatım tarzından kaynaklanıyor. Olayları anında öğrenmiyoruz, sıcağı sıcağına bilgiler aktarılmıyor. Dışarıdan, tanımayan bilmeyen biri de anlatmıyor. Bizzat kahramanın kendisi, kendi hikayesini anlatıyor: üstüne tahliller yaptığı, pişmanlıklarıyla yüzleştiği, neşeyle kalmış belki 1-2 ayrıntıyı, bugünkü haline gelmesine neden olan olayların aslında nasıl da birer merdiven basamağı olduğunu hatta yer yer sarmaşığa dönüştüğünü...
Kvothe’nin geçmişi anlatırken objektif olmayabileceğini çok sonra fark ettim. Ama birinci tekil şahıs anlatılan kitaplarda bu gecikmiş farkındalık asıl tadı veriyor bence.
Serinin bu ilk kitabı sizi sarıp sarmalasa da ben ikincideki olayları ve ikincinin (Bilge Adamın Korkusu) uzunluğunu daha çok seviyorum :)
Okumak isteyenlere selamlar, henüz okumadığınız için çok şanslısınız :)
