Aslında hiç istemediği halde herkes gibi davranmak zorunda kalan ve bunu sürgün edilmekten, dışlanmaktan, elindekileri yitirmekten korktuğu için yapan insanlara değil; ‘ardından kırk köpek havlamayan kurda kurt demezler’ diyerek sürgünlere ve ihanetlere aldırmadan yaşamayı bilen insanlara öykünüyorum…
Uyup kafamın cinlerine
Hayvan masalları yazdım.
Başka kahramanlarla belki de
Bu kadar ün kazanamazdım.
Benim şiirlerimde kurt, köpek
Tanrıların diliyle konuşur;
Her hayvan bir kılığa girerek
Türlü adamlar olur.
Sayfa 355
Üzerinde ”EN GÜZELE” yazılı, altından bir elmayı, şölenin yapıldığı salonun ortasına bırakıverdi. Doğal olarak bütün tanrıçalar, bu elmaya sahip olmak istediklerinden uzun tartışmalar oldu. Sonunda üç büyük tanrıça dışında diğerleri çekildiler. Ama kudret tanrıçası Hera, zekâ tanrıçası Palas Athena ve Aşk tanrıçası Afrodit elmaya sahip olmakta
"Bak Antonio, iyi dinle,
Seni severim ve şimdi sevgim konuşuyor:
Bazı insanlar vardır, suratlarına,
Durgun suların yüzünde olduğu gibi,
Bir tür örtü takınırlar;
İnatçı bir suskunluk örtüsü.
Böyle yapmakla sanırlar ki, başkalarına,
Akıllı, ciddi, keskin zekâlı görünecekler.
Sanki, “Ben bilgiçler bilgiçiyim;
Ağzımı açtığımda, hiçbir köpek havlamasın,
Der gibidirler.
Oo, Antonio, ben öylelerini bilirim ki,
Sırf konuşmadıkları için bilge tanınırlar.
Ki, hiç kuşkum yok, ağızlarını açsalar,
Onları dinleyip de “budala” demekten
Ve lanetlenmekten kimse kurtulamazdı.
Neyse, gerisini başka zaman anlatırım.
Ama şu “şöhret” denen minik balık için
Melankoli yemiyle avlanmaktan vazgeç."
Gılgamış destanında Nuh tufanı
Gılgamış, sana gizli bir şey açayım. Tanrıların gizini
söyleyeyim: Şurippak, senin bildiğin bir kent,
Fırat’ın kıyısındadır. Bu kent çok eskiden varken, tanrılar
bu kentin yanındaydılar. Tanrıların aklına bir tufan
yapmak geldi. Bunların babaları soylu Anu, hükümdarları
yiğit Enlil, büyük vezirleri Ninurta, su yolcuları Ennagi
ve Bilge Ea
