Dünyanın en kötü şeyiydi habersiz kalmak. Sonuç ölüm bile olsa, bu acı sizi bir miktar dibe sokar ve sonrasında bir şekilde unutturdunuz her şeyi ve hayatın ritmine kapılırdınız. Çünkü insan öyle bir canlıydı. Eninde sonunda unuturdu. Ama bilinmezlik... Öldü mü, yoksa hasta mı? Birilerinin eline mi düştü, ne oldu? İşte bu soru, yani bilinmezlik kadar nöronlara acı veren bir şey yoktu.