Bilinmezlikler içinde,
Ne bilir insan en fazla?
Bilmek sınırlı, anlamak gibi,
Sınırlı insan, aciz hep..
Hayalimi güzel bir nedene bağlamalıyım
İnanmadığım sergüzeşti ise anlatamam
Anlatırken yaşanan,yaşanırken de yok etme ihtimali barındıran..
Bir gözyaşı kadar hafif
Acısının ise yürekte müşkül bırakacağı türden
Bir düş kuruyorum bir tutam hayalin yettiği
Gözlerin görmediği lakin kalbin hissettiği..
Göz ucuyla yürüttüğüm benliğimi hırçınlıklarım
Benim ülkeme güneş doğmuyor
Sen gittin gideli
Yüzüm hiç gülmüyor
Senin hasretini çekeli
Ne yol yürüyorum
Ne de konuşuyorum
Dilim lal
Kalbim taş olmuş
Sözcükler anlmasız
Mısralar kafiyesiz
İnsanlar keyifsiz
Geceler huzursuz olmuş
Ben yalnızlıklar ülkesinin başkenti
Rotam gökyüzündeki sonsuzluk
İnsanın içine doğru yolculuk
Her hikaye bir yol
Her yol bir bilinmezlikler ülkesi
Ben yalnızlığın başkentinde sensizim
Yürüyecek yol, yaren olacak yâr nerede...
Bilinmez, bu kış ne zaman kendini bahar serinliğine bırakacak. Vakit bahara ulaşacak mı? O da bilinmez. Peki insan bilinmezlikle yaşayabilir mi? Yaşayamadı, boşlukları beklentilerle doldurdu. Çok şey istedik çevremizden, insanlardan. Yaşamayı olaylara boğduk. Yaşamak, bilinmezlikler içinde kaderimize yürümek değil miydi? Niye bu çaba, niye bu yorgunluk.