Değil
Bilmem ki nasıl anlatsam;
Nasıl, nasıl, size derdimi!
Bir dert ki yürekler acısı,
Bir dert ki düşman başına.
Gönül yarası desem…
Değil!
Ekmek parası desem…
Değil!
Bir dert ki…
Dayanılır şey değil.
Ne hayattı o be ! İnsan ne diye hep çocuk kalmaz, bilmem ki! Büyür, kocaman olur, niçin? Herhalde sonra toprağa girmek için. Hayatı boyunca çeşit çeşit acılar çeker... kızar, bağırır çağırır... Ne saçma şeyler! Yaşar yaşar da ömrünün sonunda her şey boş olur... Kala kala bir tabut kalır... Bir zamanlar hiç kara bir düşüncemiz olmadan kuşlar gibi neşeli yaşardık.
"Söz söyleme" -böyle olduğunu düşünür müsünüz bilmem ama- insanın en ciddi eylemidir. Söz; insanın aklının, bilgisinin, irfanının ölçülebileceği neredeyse tek göstergedir. O sebeple denilmiş olmalı ki söz bilmeyenin sükût etmesi, adam yerine konması için tek çıkar yoldur.
Sayfa 9 - 4. BaskıKitabı okuyor
Fakat gel gör ki, bu deli kızlara söz anlatmak kabil değil. Sizin gibi toy, kalpsiz adamların nesini severler, bilmem ki?...
Sayfa 525Kitabı okudu
‘’Kamran Bey oğlum,
…
Gönlümün rızasıyla sana, Feride gibi nadide bir kız değil, evimin kedisini bile teslim etmezdim. Fakat, gel gör ki, bu deli kızlara söz anlatmak kabil değil. Sizin gibi toy, kalpsiz adamların nesini severler, bilmem ki?..."
Merhum Hayrullah
Sayfa 525Kitabı okudu
Bilmem ki hissimi anlıyor musun?
Eve girdiğimde gözaltlarımda taşıdığım onar kiloluk torbaları kapının önüne bıraktım. Ellerimdeki yalnızlığı katlayıp montumun cebine sıkıştırdım. Prangalanmım sesini duyunca “Sen mi geldin?” dedi annem. Dedim “Bilmem ki anne, ben mi geldim?”
Sayfa 130Kitabı okuyor
Son zamanlarda, bilmem neden, bütün sevincimi yitirdim, her gün yaptıklarımı yapmaz oldum. Gerçekten öyle karardı ki içim, dünya, bu güzelim yapı, çorak bir kayalığa döndü gözümde. Hava, o canım başörtüsü dünyanın, şu cömert gökkubbeye bakın, bu yüce tavan altın parıltılarıyla bir şey değil benim için, pis, hastalıklı kokular birikintisinden başka bir şey değil.
Sayfa 56Kitabı okuyor
Bu maral bakışın ey peri-suret
Çok açtı bağrımda yara gözlerin
Bilmem ahu mudur yoksa ki afet
Yakar baktığını nâra gözlerin
Unutulmuş gibiyim ben. Ve insan
Bir bakıma unutulmuş gibidir
Bilmem ki, nasıl anlatmalı, yalnız bile değilim
Belki de yalnızlıktan
Daha fazla bir şey bu
Unuttum ben kendimi de Stepan.
Sayfa 330
