- gerektiği kadar iyi yaşayamıyorum
- işin komiği ‘gerektiği kadar iyi’ nasıl yaşanır,
onu da pek bilmiyorum
- bir yıl düş’e dokunur hiçbir şey yaşamıyorum,
ertesi yıl bir gömülüyorum hayata, işe, düşe ve aşka,
kaldırabilene aşkolsun
- nerede, nasıl, ne zaman, kiminle, ne kadar daha fazla
mutlu olunur, bilmiyorum
-olmadığım yerleri, yapmadığım
Ummadığım zamanda, hiç ummadığım bir şekilde girdin hayatıma.
Yanımda oldun, dostum oldun, hem dert yanıp hem eğlenebildiğim insan oldun, güvendirdin, kendine bağladın, gitgide katlanarak çoğalan bir sevgi oluşturdun içimde sana karşı.
Her şey güzelken, tam birbirimize ait olmuşken, öyle çekip gitmen...
Bilmiyorum sahiden.
Aklından ne geçiyordu, bilemiyorum.
Beni bilerek üzmediğine inanmak istiyorum ama yaptıkların, hiç umursamadan çekip gidişin, ardına bakmayışın, ne halde olduğumu umursamayışın herşeyin farkında olduğunu gösteriyor.
Senin sayende güldüm, senin sayende ağladım, beraber sustuğumuz da oldu, çocuklar gibi şen şakrak olduğumuz vakitler de.
Ama ben seni hiç bırakmadım.
Sen gittiğinde bile, belki bir gün dönersin diye bıraktığın yerden hiç ayrılmadım.
Dönmeyeceğini kendime anlatmaya çalışsam da, hep bunun umuduyla yaşadım.
Sen hiç sevemedin, hissedemedin, dönmedin, olsun.
Peki sen gittiğinde inanacak hiçbir şeyim kalmadığını da biliyor muydun?
Keşke bilseydin.
Keşke ben senin için ağlarken, sen başkalarıyla kahkahanın dibine vurmasaydın.
Keşke sevmeseydim seni bu kadar.
BİR BARDAK DEMLİ ÇAY, gizlenmiş onca acı ve biraz da yağmur var havada. Gel biraz hasbihâl edelim biz kârî. Çok insan demek çok dert demekti diye inandım hep. Belki de bu sebeple bilmeden öğrendim bir sırrı. Kalabalıklar içinde yalnız kalmak gerekti. İnsanlar acı veriyor ve acımıyorlardı. Belki de onun için kitapları sevdim. Bilmiyorum, bilemiyorum ve hatta bilmek de istemiyorum. Zira bilmek de acı veriyor kârî. Kitaplarda bir dünya bulmuş, orada kendime bir saltanat kurmuş insanlar gördüm. Yalnızca onlara benzemeye çalıştım belki de. Ya da onların kelimelerle kurdukları dünyaları gördükçe benim de olmalı dedim, benim de kelimelerle sırlanmış bir dünyam olmalı dedim. Onun içindir ki derdimi, hüznümü kelimelerle anlattım. Acıyı ben çektim ama kelimeleri ağlattım. Olduğumu değil de olmak istediklerimi yazdım. Belki de karşılaşsak bir yerlerde yazdıklarım gibi konuşamazdım seninle. Çünkü yazarken ağlayabiliyordu insan ama kelam ederken o yıkılası gururu vardı. Onun için belki de yazdıklarım gözyaşı kokardı. En azından bu kokuyu alabilenler vardı. Ya da öyle olmasını murad eder buna dua ederdim ben.
Bir kitap alıyorum elime şimdi. Masamın hemen sağ yanında duran kalınca ama nazik ve naif ve nazlı bir kitap. Belki aslı bir on asır evvel yazılmış. Öncelerden işaret koyduğum bir sayfasını açıyorum. Altını kırmızıyla çizdiğim satırı okuyorum; "Tasavvuf; açlık, azlık ve yalnızlıktır." Açlık bahsini geçiyor azlık ve yalnızlık bahsinde bekletiyorum fikrimi. Yalnızlığı anlıyorum ve seviyorum yalnızlığımı ve belki de şükrediyorum. Lakin azlık dediğinde bir sır arıyorum. Çok evvelden okuduğum bir kitap "Sır sol göğsün iki parmak üstündedir" diyordu. İnanamıyorum lakin inanmak istiyorum. Sırrı arıyorum yani ve her varlıkta bir sır olduğuna inanıyorum. Belki de bu sebeple bir azlık denen kavramda. Zira manasını sır olmadan anlayamıyorum. "Az"a sahip ol demek mi istiyor bana? Yoksa ne kadar "az"sın, farkına var mı diyor? Bilemiyorum. Daha onca şey geliyor zihnime lakin hepsini yazamıyorum sana. Zira aynı sayfada bir başka cümle çarpıyor gözüme, "Her gördüğüne bakma, her işittiğini dinleme ve her düşündüğünü söyleme." Hayret etmiyorum. "Eyvallah" diyor ve susuyorum.
Bilmiyorum kârî. Lakin aynen o ağabeyimin dediği gibi ben de arıyorum. Herkesin ömrü boyunca bir şey aradığı gibi... Bu aşk bahsi "Kâl ilmi değil hâl ilmidir" biliyorum ve ben de hâline bakıp da aşkı göreceğim bir derviş meşrep insan arıyorum. Lakin var mı, bulur muyum, bulsam tanır mıyım? Bilmiyorum, bilemiyorum, bilmediğime seviniyorum.
"Kendimi bilmiyorum. Bazen dünyayı içime sığdıracak kadar genişliyor yüreğim, bazen kendi çırpıntılarına bile dar geliyor. Bazen küçük bir gülücük bile yetiyor içimi ısıtmaya, bazen dağlara yükselen kahkahalar bile yetmiyor yüzümü güldürmeye. Bazen inanılmaz derecede uçarı, bazen iflah olmaz biçimde kanadı kırık oluyorum. Hep aynı bedenin içinde yaşıyor, ama kendimi bilemiyorum."
ne yapacağımı bilemiyorum. Artık kim olduğumu bile bilmiyorum.
Sayfa 547
Harry Potter ve Felsefe TaşıJ. K. Rowling (Robert Galbraith) · Yapı Kredi Yayınları · 202053bin okunma