Kalbim çarpardı. Nefesimi tutardım. Buralarda maddeler dünyasına kapanmıştım. Ürkütücü bir yakınlıkla üstüme gelirdi bu dünya, dil bilmez bir yakınlık kazanırdı. Böyle kavrar asılan biri, neyin ip, neyin tahta olduğunu.
Sayfa 70 - YKYKitabı okudu
Belki, unutulmuşu o kadar ağır ve vaatkâr kılan şey, artık erişemediğimiz, kaybolup gitmiş alışkanlıkların izinden başka bir şey değildir. Belki bizim köhne yapımızdan kalan toz zerreleriyle karışmasıdır, unutulmuşun öylece sürüp gidişinin sırrı.
Sayfa 61 - YKYKitabı okudu
Unutulmuşu bir daha asla tamamen geri getiremeyiz. Böylesi de belki iyidir. Yoksa, onu yeniden elde etmenin şoku o kadar yıkıcı olurdu ki, hasretimizi anlama işini anında bırakmamız gerekirdi. Oysa böyle, anlarız hasreti, hem, unutulan şey içimize ne kadar gömülmüşse o kadar iyi anlarız.
Sayfa 61 - YKYKitabı okudu
Sandıkta gerçekten aradığım şey çocukluğun kendisi...
Sayfa 62 - YKYKitabı okudu
"Girip çıktığım bütün yüksek tabaka evleri arasında, bir dünya vatandaşına ait tek ev burasıydı.
Sayfa 104 - YKY yayınları 2007Kitabı okudu
"Sandıkta gerçekten aradığım şey çocukluğun kendisi...
Sayfa 62 - YKY yayınları 2007Kitabı okudu
Daha demin dilimizin ucunda olan kayıp kelime bize dilimizi Demosthenesvari bir çözülmeyle kanatlandırabilirmiş gibi geliyorsa, unutulan da gözümüze, bize vaadettiği onca yaşanmış hayatın ağırlığıyla yüklüymüş gibi görünür.
Sayfa 61 - YKYKitabı okudu
Gariptir ki, bu kayıp gidişin karşı kutbunun -bir kelimenin bizi odamızda unutulmuş bir manşon kadar afallatmasının yarattığı şokun- peşine düşülmemiştir henüz.
Sayfa 50 - YKYKitabı okudu
Herkesin bir dileğini yerine getirecek olan perisi vardır. Ne ki, pek az kimse tuttuğu dileği hatırlayabilir; bu yüzden, pek az insan daha sonraları kendi hayatında o dileğin gerçekleştiğini farkeder.
Sayfa 32 - YKYKitabı okudu
sanki daha demin, biraz daha dikkat etmiş olsam, rüzgarın ve çanların sesini duymuş olabileceğim hissine kapılırdım.
Sayfa 19 - YKY yayınları 2007Kitabı okudu