“Söyle o torununa, sorundu.”
Ne zaman incinse, kalbi kırılsa, bir şey onu köşeye sıkıştırsa, ona ne zaman zarar versem sorun olmadığını söylerdi. Oysa bilirdim, hep bilmiştim, sorundu. Bir an merak etmiştim
“Peki yüzümde mi sorundu?”
Yandım ve boğuldum.
Onu mahvetmiştim.
Sağır bir insana ,O çok sevdiğiniz şarkıyı dinletip aynı şeyleri hissetmesini beklemek gibiydi."Beklemek"
Oysa benim içim harabeydi kimse bilmiyordu.
"Bence kötü biri değilsin."
"Nereden biliyorsun?"
"Çünki gözlerin çok güzel"
"Güzel gözlüler yalancı olurmuş"
Gülümserken gözlerim doluydu gözlerim uykusuzdu gözlerim ağrıyordu.
İnsanın içindekiler de bir kitabın içindeki sayfalar gibiydi bazen.
Kalbim durdğuğunda artık onun için çarpan hiç bir kalpte beni bulamayacaktı.
"Yüzündeki izi karanlığa rağmen seçtim. Onun yüzündeki iz bile sana benziyordu."
"Beni bu defa yenemeyecek"
"Ama o sana çoktan yenilmiş"
Bir yere bakıyorsan orada ilgilendiğin bir şey mutlaka oluyordu ama bir yere inatla bakmıyorsan orada kesinlikle ilgilendiğin bir şey olurdu.
Işığa çıkardığınız birini karanlığa geri ittiğinizde o kişi daha önce hiç karanlıkta yaşamamış gibi ışığa özlem duyar karanlığı yadırgar ve sizi hiç unutmazdı. İntikam bazen iyiliğjn içinde gizlenirdi. Her iyilik gittiği yere içinde kendi ihanetini taşırdı.
Göğü yere geçiren bu duygu benim içime neler yapmazdı ki ?
Ona çok kırgınsın bir gün bu geçecek. Onu seviyorsun ve bu hiçbir zaman geçmeyecek...