+1
Bugünlerde bir akşam, şehrin aynalı gazinosuna ve aynaların içine
Selim-i Salis gibi oturacağım.
Önümde rakı… dışarda akşam ,akıntı, kayıklar ve gelip geçen…
Meyhanenin kapısından, iki elini gözüne siper edip bakan birisi;
” Bu herif aşık ” diyecek.
Saçları perişan, dudakları mürekkepli, hali bencileyin serseri bir kızı büyük bir sandal akıntının
Kurban
Uyandı rüyalarının labirentinde bir gece
Kırmızı güller açmış bir vadide
Ufukta antik bir yapı
Kızıl gözlerinde gece boşlukları
Ay şarkısını mırıldanırken
Çıktı dikenli yola
Kaygının tutuşturan alevi
Kan tütüyor ayaklarında
Kumsala bakan
Mermer sütunlu bir tapınak
Üstü göğe açık
Ayın ışığı ile yıkanmış
Ortasında sunak
Ve küçük bir çocuk
Gözleri ve ağızı bağlı
Kavuşturmuş ellerini göğsünde
Sımsıkı tutmuş gümüş bir hançeri
Sapladı böğrüne çıkardı kalbini
Sımsıkı tuttu kederinin rahmini
Hayat bir hastalık gibi tutundu ona
Çünkü o, yalnız bir adamdır
Ve yüreğindeki kara köpeği uyandırdı
Artık o, öfkeli bir adamdır.
-BB-
Elveda “sosyal Kardo”
Yalnızlık ve kahveyle dans eden bir ruh, artık sadece sessizliğiyle konuşan sayfalarla buluşuyor. Masamdaki boş sandalye, yalnızlığıma eşlik eden kitapların sadık dostu olmuş durumda. Dünya, insanların yarattığı gürültüden uzaklaşmak için tercih ettiğim sessizlikteki sığınak haline geldi. Sosyal kelebek kanatlarım kırıldı, fakat sayfalardaki kelimelerle yeniden uçuyorum. İnsanlığa olan güvenim solmuş bir çiçek gibi, yerini kitapların güvenilir dünyasına bırakıyor. Artık yalnızlık, içimi dolduran bir huzur kaynağı haline geldi ve sadece kitaplarla dolu bir odada, kendi iç dünyamı keşfetmek için yola çıkıyorum. Hayatımın bu kısmından itibaren masamda yer alabilecek kimse yok. Yalnız hissettiğim ve kahve içmek istediğim anda, bir kitapçının yolunu tutuyorum. Sonrasında kendi seçtiğim bu güzel şeylere güzel bir sandalye veriyorum. Artık insanlardan nefret ediyorum. Dünyaya hep iyi bakan bir kelebeğin kanatlarını kırdınız. Cıvıltılarımı susturdunuz, ışığımı söndürdünüz. Yıllardır mücadele ettim buna izin vermemek için. Artık pes ediyorum. İnsanlığa güvenim kalmadı. Bundan sonra sadece kitapların bana eşlik etmesini istiyorum. Sadece onlara bir sandalyem var.
"Eskiden bağırınca, sarhoş olunca, yürüyünce, ağlayınca ya da uyuyunca sakinleşebiliyordum.
Şimdiyse tasmasından kurtulmuş kuduz köpekler gibi etrafa saldırıyorum.
Dayak yemekten kaburgaraları kırılmış bir piçin üzerine serildiği kaldırım taşları gibi aşınmış ve hissizim.
Gittiğim psikologla konuşuyordum. Adı Fatmaydı. Çekik gözlü, çirkin bir