Şunu herkes bilsin. Bizden önce Türk tarihini anlatanlar ya da Türk tarihini yazanlar Arapça sözcükleri ellerine alırlar, karıştırıp dururlar. Ayrıca Farsça lügati de karıştırıp dururlar. Böyle yaparak güya Türkçeyi güzel hâle getirirler. Bir de bunu, kendilerinin hünerlerini ve ustalıklarını insanlara göstermek için yaparlar.
Biz bunların hiçbirini yapmadık. Çünkü bu kitabı okuyanlar da dinleyenler de elbette ki Türk olacak. Durum böyle olunca Türklere, Türk gibi, güzel Türkçe ile anlatmak gerek. Burada amaç anlatılanları hepsinin anlaması olmalıdır. Zira bizim anlattıklarımızı anlamasalar, bizim yaptığımız işin bir anlamı kalmaz ki.
Sayfa 46 - Ötüken NeşriyatKitabı okuyor
Durum çubuğunu aşağı kaydırıyorum X'den gelen bir bildirim var "Allah belanı versin senin" yazıyor. Üstüme alınıp duruyorum. Bildirimi kaldırmalı mıyım?
“İnsan bir süre yalnızlığı ceza gibi algılıyor; yetişkinlerin yan odada sohbet edip eğlenirken karanlık odada tek başına bırakılan bir çocuk gibi. Fakat günün birinde sen de yetişkin oluyorsun ve yalnızlığın, hakiki, bilinçli tek başınalığın bir ceza, yaralı, hastalıklı bir kendini çekme, bir münzevilik değil, tek onurlu durum olduğunu fark ediyorsun. İşte o zaman yalnızlığa katlanmak da o kadar zor olmuyor. Daha temiz havada yaşamak gibi bir şey.”
Durum ne kadar kötüye giderse gitsin, bir yolunu bulup ayakta durmamız gerekiyordu.
Bu durum bazen öyle hal alır ki kişi kendini feda ettiği kişiyle ruhsal bir bütünlük kurar ve onun çektiği acıları en az onun kadar hissetmeye başlar ve eğer engellenebileceği bir durum varsa da bu durum yaşanmadan elinden ne gelirse yapmaya çalışır
