Insan her şeyi anlatamaz.Zaten kelimeler de yetmez
Insan düşünmeden yapabilir mi?
Sonsuz bir okyanustur düşüncelerimiz. Bizi alır götürür geçmişin kıyısına bırakır ve oradan seyrederiz, bazen de alır gider geleceğin kıyısına bırakır Hayaller okyanusunda yüzeriz. Insan geçmişini düşünürken çoğu zaman keşkeler, Ahlar çeker bir ömür bir asra bedel olur ağırlığı çöker yüreğine... kaybettiklerine yaşayamadıklarına Hasret kaldıklarına...
Bitmez dilden düşen Ahlar Keşkeler..
Cengiz Aytmatov 
Gün Olur Asra Bedel kitabında; yedigey'in arkadaşını mezarına götürürken kendisinin, milletinin geçmişini acı tatlı düşündürücü yanları ile bir bir gözlerinin önünden geçirirken Biz okuyucularını adeta aynada kendimizde yüzleşmeye davet ediyor.
Cengiz Aytmatov 'un Bu kitabı yürek yakan, tüyler ürperden bir haykırış ama umutsuz değil. Bir milletin tutsaklığa, baskılara ve sürgünlere karşı umudunu diri tutan bir meydan okuyuşu.
" Bir dal kırılmış ne çıkar yeter ki Çınar'ın gövdesi sağlam olsun!"
Hayat size ne gösterirse göstersin siz bir çınar gibi güçlü olun kendinizi yılgınlığa, üzüntülere, kırılmalara teslim etmeden ölün ve küllerinizden yeniden dirilerek Bir Çınar gibi güçlü olurken keşkelerin, Ahların dilinizden dökülmesine izin vermeden yaşayın.
Çünkü Yaşamak; Bir güneş gibi sıcak, bir yıldız gibi parlak ve bir gece gibi gizemlidir.
Keyifli okumalar dilerim.
112 syf.
7/10 puan verdi
Santiago Nasar ölüyor, bu inceleme spoiler içermez. Sorgulama/mülakat tekniği ile yazılmış bu kısa romanda sadece okuyucu değil, tüm kasaba ahalisi de kimin ne zaman öldürüleceğini önceden bilmektedir. Gerçek bir hikaye olduğu için 
Gabriel Garcia Marquez bunu çok güzel bir metafor olarak kullanmış ve okuyucuda kasaba halkı gibi önceden biliyor.
·
Puan vermedi
Spoiler İçerir!
aslında şu an 
Kızıl Ölümün Maskesi kitabını okuyorum, içindeki hikayelerden birisi de Usher Evinin Çöküşü. Yaptığım bi’ alıntıdan yola çıkarak edebiyat atölyesindeki arkadaşımla hikayeyi tartışırken inanılmaz bir şey bulduk ve bunu, inceleme yazarak anlatmak istedim. Poe’nin bütün hikayelerinde zaten kendine has bir akışı ve uyumu oluyor. ama hikayenin ortasında ‘perili saray’ adında bir şiir giriyor hikayeye ve aslında son kıtası bütün hikayeyi özetliyor.
şimdilerde o vadiden geçenler
pencerelerin kızarık ışığında,
çırpınan dev karaltılar seçerler
çatlak bir ezginin eşliğinde.
bu arada baş döndürücü bir ırmak
gibi hızı asla kesilmeden
solgun kapıdan taşar uğursuz bir kalabalık
kahkahalarla -bir daha asla gülümsemeden.
ve kitabın sonu da şöyle bitiyor;
ışık, daha önce de sözünü ettiğim, yapının çatısından temeline kadar zikzaklar çizerek inen o belli belirsiz çatlaktan sızan, batmak üzere olan kankırmızı dolunayın apaydın ışığıydı… binlerce sel suyunun sesini andıran, iç içe geçmiş bir sürü haykırış duydum- ve ayaklarımın dibindeki derin, karanlık dağ gölü, Usher’ların kalıntılarının üstüne büyük bir ciddilik ve suskunlukla kapandı.
son iki kıtayı da kız kardeşinin, ikizinin üstüne kapaklanarak artık o anda tamamen ölmesiyle bağdaştırmıştım. geri kalanını arkadaşımla ortak tartışma sıradında bulduk.
severek okuduğum bir hikayeydi. edebiyat atölyesi iyi ki var :)
