İz'lerin Doğuşu, İz Bırakabilmek
'İz'ler'in doğuş hikâyesi aslında bir harita metot defterinin arka kapağında saklı. İlk okul yıllarında, küçük kitaplığımdaki kitapların listesini, okuduğum kitapları kaydettiğim büyük boy kareli bir harita metot defterim vardı. Okul harçlıklarından biriktirerek aldığım her yeni kitabı listeye ekler, okuduğum kitaplar için de ayrı bir liste tutardım. Bir de önemli gördüğüm romanların özetleri.
Ama asıl hikâye defterin arka kapağındaydı. Büyükçe bir dünya haritası vardı ve defteri her elime alışımda kıtalar dolaşır, ülkeler keşfederdim.
Dünyayı keşfetme belki de fethetme tutkusuyla haritadaki ülkelere, denizlere, nehirlere daldığım günü çok iyi hatırlıyorum. Mavi renk bir tükenmez kalemle kendimce görmek istediğim yerlere yapacağım yolculuğa dair bir rota çizerdim. Avrupa'dan Asya'ya, Sibirya'yı katedip tropikal ormanlara dalarak, ülkelere selam vere vere tamamlanan bir dünya turu.
Bu kitabı oluşturan gezi notları bu haritadaki rotanın izdüşümünden ibaret. O harita metot defterini hâlâ saklarım... Ara sıra göz attığımda çocuk muhayyilemde çizdiğim rotanın hâlâ tamamlanmadığını, hâlâ katedecek çok yolum olduğunu görürüm... Dünya denilen maceramız da henüz bitmiş değil.
Önemli olan hayata dair anlamlı izler bırakabilmek.
Sayfa 11Kitabı okudu
Nietzsche'ye göre tercüme bir fetihtir. Tercüme etmek yabancı bir toprağı istila etmek, orada yaşayan insanları yerlerinden sürmek veya onlara boyun eğdirmek, mallarına ve zenginliklerine el koymak demektir. Direnişlerini kıramadığımızda seri hücumlarla veya bilgin kılığına girmiş bir casusun fikri üretimlerinin bir kopyasını alıp getirmesiyle yetiniriz.
Kelile ve Dimne'ye olan da budur.
Her ne kadar dünyanın geri kalanı, Ortadoğu’nun hikaye anlatma biçiminin Binbir Gece Masalları gibi bir şey olduğunu sansa da asla öyle bir şey olmadı. Sokak, hayat, insanlar, bu topraklarda hikayelerini hiçbir zaman öyle anlatmadılar. Öyle anlatabilselerdi, o zaman herkes onların başlarından geçenleri biliyor olurdu ki, kimse bilmiyor. Maalesef açıklığa kavuşturulması gereken meseleler, sadece yaşanabilecek kadar karmaşıktı…
Sayfa 226Kitabı okudu
İnsana Güvenmeliyiz
Göklerin ve yerin yüklenmekten kaçındığı emanetin insana tevdi edilmesi Allah'ın insana bu güveninin/imanının bir göstergesi. Emanet kelimesinin kökünde de iman var. Demek ki Allah emaneti inandığı, güvendiği insana vermiştir. Ama Güven riski sıfırlamaz; güvendiğiniz kişinin hata yapmayacağı anlamına gelmez. Hata yapanın da bütünüyle silinip atılmasını gerektirmez. İnsanın başlangıç hikayesi bu riskin yarattığı sonucu anlatmaktadır. Allah meleklerden Adem'e saygı secdesinde bulunmalarını, insanın yaratma planındaki seçkin yerini kabul etmelerini talep etti. Ama hikaye mutlu sonla bitmedi. Adem ve Havva kendilerinden talep edilenin aksini yaptılar. Allah'a verdikleri sözü unuttular ve günah işleyerek kendilerine bağlanan umudu kırdılar. Bunun üzerine şeytan insanı göstererek Allah'a: "bana tercih ettiğinin durumuna bir bak..."diyerek Umut bağlanan insanın ilk düşüşüne ironik bir göndermede bulundu. O gün bugündür başka Adem ve havvaların hikayeleri benzer mutsuz sonlarla bitmekte, Allah'ın insana olan imanı/güveni boşa düşürülmektedir. Ama bu güveni boşa düşürmeyen, kendilerine bağlanan umudun gereğini yerine getirenler de var. Bir avuç bile olsalar!
Sayfa 15 - OttoKitabı okuyor
bazen hayatımın bir hikaye olduğunu ve benim dışımda gelişen, çoktan beri yeterince dikkat etmediğim için fark edemediğim bir kalıp içinde meydana gelen olaylardaki rolümü oynuyormuşum gibi hissediyordum.
Sayfa 111Kitabı okuyor
