Cemal Süreya Anlatıyor
Ahmet Arif kendi şiirine en uygun yapıyı ve mısra düzenini bulmuş bir şairdir. Anlatımıyla şiirin özü arasında özdeşlik vardır. Türkiye'de destan türünün en ilginç deneylerini yapmıştır. En ilginç çıkışını desek daha yerinde olacak. Bir yalçınlığı koyuyor şiirini Ahmet Arif. Bir graniti. O yalçınlıktan birden sınır köylerine iniyor; 'tavukları birbirine karışan' insanlara anlatıyor. bu birdenbirelik onu kekre diyebileceğimiz bir lirizme ulaştırıyor. Ya da tersi oluyor. Eksiksiz bir silah koleksiyonun arasından görüşmecinin yolladığı taze soğan demetini görüyorsunuz. Ahmet Arif Doğu Anadolu'nun sınır boylarını yerel görüntüleri içinde buraların türkülerini kalkındırıyor. Bütün Anadolu türkülerine ulaştırıyor onları büyütüyor, besliyor; ama boğulmuyor onların arasında. Doğu Anadolu insanın müthiş malzemesini Korkusuz bir lirizm içinde önümüze yığıyor. Sonra bütün Anadolu insanına doğru yayıyor onu. Pir Sultan Abdal'ı Urfalı Nazif'i Köroğlu'na Bedrettin'e götürüyor. Büyük bir sevgiye, bir umuda çağırıyor Anadolu insanını; gözlerinden öperek çıldırasıya severek. Evet halk türkülerinden yararlanıyor Ahmet Arif. yalnız hal kaynağının edebiyat için şiir için türkülerden öde daha bir sürü olanak taşıdığını hatta öbür halk kaynakları içinde türkülerden o kadar da büyük bir ağırlık taşımadığını iyi biliyor. Bu yanıyla halk kaynağına eğildiklerini sanan başka şairlerden ayrılıyor. Onlar gibi sadece türkülere yaslanmıyor. Özellikle destan türü için vazgeçilmez olan tavrı ta temelden takılıyor. Çalışmalarını ona göre yapıyor.
Hasretinden Prangalar Eskittim
Ahmed Arif
Cemal Süreya
Kalbim Dinamit Kuyusu
