Olsanda Bir Olamasanda Bir
Artık görünmüyor mevsimde hüzün
Bulutlar bir garip rüyaya dalmış
Ufukta güneşi ağlatan yüzün
Bir mültecî gibi tenhâda kalmış
Toprak yandı gülüm; çeşmeler zehir
Şimdi bilsen de bir, bilmesen de bir
600
600.gün... Zamanı tutamıyorum sevgili durduramıyorum. Son günümüzde bana "dursun mu zaman?" demiştin. Dursun artık sevgili, dursun artık, hayır zaman akıp gitmesin. Yarın, dün olsun. Zaman artık geriye aksın istiyorum. Merak etmiyorum geleceği, istemiyorum geleceği. Gözlerimin ışığının sönmesini izlemeyi değil, ışığını geri kazanmasını
Hayata dair atılan adımların ötesinde yaşananları, merak ile seyretmekteyim. Şaşırıp kalmalı mı ? “diye düşünüyorum, duruyorum.
Gökyüzüne hüzün ile yükselen sesi, zihnimin çığlıklarıyla uyandırıyorum. Buhranlı günlerin, son demleri bunlar.
Kaç gündür; kapalı gözlerimin ağrısı ile
ne uyuyabiliyorum ne de üzerinde duruyorum. Hayretler içinde benimsenmeyecek olana tahammül ediyorum. Seçmeli miyim? Keşke...
Keşke devrilmeden önce avuçlarımın tutunduğu halatın varlığını bilseydim. Böyle inmeseydim derinlere; o zaman acınacak ruhun eziyetini de görmezdim.
Ruh diyorum;
itilmiş ve ezilmiş şekilde bir parça anlayıştan, anlaşılmazlıktan uzak.
Neden diye soruyorum,
"Neden kendine böyle acımasız davranıyorsun,"Vicdanın karanlık gölgesi ile yine baş başa kalıyorum. Karanlık bu, çünkü aralanan bir perdeden kendime bakıyorum. Gölgemi görüyorum ve onu ayaklar altına alıyorum..
Hamit Demir
Silinsin gitsin rüzgârda tenim,
Bilirim umursamaz bedenin.
Bendeki yılgınlık değil ki,
senin güzelliğine bağlı,
bir parça hüzün olsam da düşsem
gözyaşlarından aşağı,
siler geçersin elbet;
Silinsin gitsin rüzgârda tenim,
Bilirim umursamaz bedenin.
Z.a
Adı bayram, özü hüzün
Çocukluğumuzdaki bayramların tadını bir parça da olsa alabilecek miyiz, düşüncesiyle yarını beklerken:
"Arife gecesi yer yatağında
Üstüme serdiğim bayramlar hani?" diyen Abdurrahim Karakoç'la hasbihâl eder gibi...
Bunca masum, mazlum âhı dünyada kol gezerken zor ama bayramımız bayram ola.🌷
Bir parça hüzün ve hasretin susturmayacağı-yazdırmayacağı-söyletmeyeceği şey yoktur!
İnşallah bu gece ezilmem..
“Hüzün, beni en ufak bir parçamdan yakalayıp, gecenin seyrine doğru sürüklüyor. O ufak parça sabahın ilk ışıklarına değin koca bir çığ olup ezip geçiyor ruhumu. İnsan hüznü seviyor, sevdiği şey ile imtihan oluyor. Hüznümüz kadar yaşıyoruz hatta bazen...” [diye düşünüyorum]