- Şu düşünceden dolup taşan aklımı, bu öğrendiklerimi, her şeyi… Senden, beni yok etmeni istiyorum.
- Daha önce hiç var olmamış gibi yok olacaksın.
Sayfa 99Kitabı okudu
… gerçeklerden korkuyorsun. Çünkü her şeye gözünü kapatıp etrafını görmezden gelmek, olan bitenle yüzleşmekten daha kolay senin için. … sen , kendini önyargılarının ve alışkanlıklarının hücresine hapsettin.
Sayfa 95Kitabı okudu
Fatalizm ?
Aklıma, vücuduma, bana ait olan her şeye hükmediyordu. Benim bir hükmüm yoktu. Bana ait olduğunu zannettiğim kararımın benimle ilgisi yoktu.
Sayfa 90Kitabı okudu
Artık farklı bir adamsın. Yok olmadan önceki halini bir hatırla. Düşünmeyi, sorgulamayı sevmiyor, bunu zaman kaybı olarak görüyordun.
Sayfa 89Kitabı okudu
Düşünce öldürülebilir miydi? Yok edilebilir miydi, elleri, kolları, bacakları olan bir adamın bir geceden sabaha yok edilebildiği gibi ?
Sayfa 81Kitabı okudu
Bu saatler hakkında pek fazla bilgim yoktu ama enerjisini onu takan kişiden aldığını öğrenince çok etkilendim. Düşünsene, yalnızca sen onu hareket ettirdiğin sürece çalışıyor. Her şey duruyor hareket olmayınca. Yani sen yoksan zaman da yok oluyor.
Sayfa 76Kitabı okudu
Evet insanlar hayatları boyunca ölümü kendilerinden başka herkesle ilişkisi olan bir gerçeklik olarak algılıyorlardı. (…) Ölüm vardı. Anne ve ölüm, baba ve ölüm, kardeş ve ölüm, teyze, amca, arkadaş, yabancı biri diye gidiyordu bu, ama “ölüm ve ben” yoktu.
Sayfa 58Kitabı okudu
Düşünce, tüm dünyadan, tüm insanlardan, hayvanlardan, eşyalardan, canlılardan, cansızlardan, filmlerden, kitaplardan, yaşayanlardan, ölülerden, hepsinden, her şeyden daha somut bir şeydi.
Sayfa 46Kitabı okudu
Bir insanın kendi hayatına sahip olmadan gözünü bir başkasınınkine dikebilmesi ne tür bir açgözlülük?
Sayfa 39Kitabı okudu