bana kalırsa sen sadece mutluluktan nefret ediyormuş gibi yapıyordun, mutsuz bir hayata sahipmiş gibi görünüyor olabilirdin ama öyle bile olsa, bunu kendin seçmiştin, mutsuzluğunun kontrolü sendeydi, buna inandırmak istiyordun kendini, sürekli insanlara çok zor bir hayat sürdüğünü gösterme çabasındaydın ama bu hayatın senin tercihin olduğunu da bilmelerini istiyordun, keyif almaktan tiksindiğin için, neşelenmekten iğrendiğin için kendin seçmiştin bu hayatı.
Galiba yenilmiş olmayı reddediyordun.
İki derviş, yolculuklar sırasında bir dere kenarına varmışlar. Genç bir kadın dere kenarında karşıya nasıl geçeceğini bilemez halde ağlamaktaymış. Dervişlerden biri, genç kadına yardım etmeyi teklif etmiş, kadını kucaklayıp suyun öteki tarafina bırakmış ve yoluna devam
etmiş. Öteki derviş, arkadaşının bu davranışını hiç hoş karşılamamış, ancak bir şey de söylememiş. Bir süre dere kenarından yürümüşler, belki bir saat geçmiş; diğer derviş daha fazla dayanamamış ve arkadaşına hışımla dönmüş:
- Sen, böyle bir şeyi nasıl yaparsın? Biz dervişiz!
Bırak bir kadını kucaklayıp karşıya geçirmeyi, onlara
bakmamız bile yasaktır! Hatta seni baştan çıkarabilirdi!
Öteki dervis oldukça sakin karşılık vermiş:
- Dostum, ben o kadını 2 kilometre geride bıraktım.
Sen? Sen ise hala onu zihninde mi taşıyorsun?
Sayfa 69
İki hasret yumağıyız şimdi,
Sen ordasın ben burda.
Yolun bitimine kadar gelmeleri şart değil.
Herkesin gidebileceği bir yol vardır.
Sen yeter ki, yanında yer almayı bil.
Ne sen kimse için mecburi istikametsin,
ne de bir başkası senin için...
Charles Bukowski
Ah gönlüm
Sen derya mısın
Yoksa köşe başında
Hayrat-ı yavuz bir sebil
Gelen bir tas suyun içti gecti
Boş tası kurnana taktı gecti
Serin suyu varmış diye
Herkese adını yaydı geçti
...✍️🏼_yavuzyıldızbaş
kalemimyazar
Ah mutluluk! Mutluluk! Sen ne kadar zayıf, ne kadar cılız bir şeysin!
sen,
seni özlememi engelleyemezsin.
gecenin bir yarısı dokunurum kalbine,
dur, diyemezsin.
Kalan olmadın
Giden olmadın
Bana bir kere
Gülen olmadın
Kalan öyle ben
Giden öyle sen
Bu gidişle ben
Biterim anladım
“Şimdi hangi rüzgârda dalgalanıyor saçların ya da güneşin tenini yaktığı bir yerde misin, bilmiyorum sevgilim. Ellerin hâlâ titriyor mu, dudaklarını incitiyor musun dişlerinle veya sinirlenince saçlarını çekiştiriyor musun yine? Bunuda bilmiyorum. Belki bir eli tutmuşsundur, bu sefer bırakmazsın.Ya da biri elini tutarda kanarsın ama kanatırlar seni. Veya yine oyunbozanlığına devam eder, ince kalplere izlerini bırakmışsındır acıyla, bilmiyorum.
Ben eskilerden sen hakkında çok şey, şimdilerden ise hiçbir şey bilmiyorum.
Geçmişten ya da şimdiden, belki de gelecekten bir zamanda; ufak bir tebessümle beni hatırlarsan sevgimin her tanesi sana helaldir. Bilmelisin, bu sevgi benden her bir şey'imi aldı. Ve ben şimdi ne önümü ne de arkamı görüyorum. Bir bilinmezlik ki sardı, gitmiyor. Bir sır gibi sakladı zaman beni içinde, kaldırımlar evim gibi. Yuva denen şeye uzağım, senin bana olan mesafeni bile geride bırakıyor. Kestiremiyorum olan biteni. Bir hayat vermişler de ortalıkta ayyaş gibi dolanıyorum ama herkesten ayığım. Bazen nefes almayı bile unutuyorum da sen aklımın köşesinden bir saniye bile gitmiyorsun. Şarkılar dinliyor, yağmurda dolanıyorum, yazıyorum, çiziyorum. Şarkılar seni anlatıyor, yağmur seni hatırlatıyor, seni yazıyorum, seni çiziyorum. Yap, rahatlatır seni, dedikler her bir şeyde senden bir iz buluyorum. Bir bataklıksın ki senden kaçmak için çırpındıkça sana batıyorum. Öyle bir çıkmaz sokak işte benimkisi.”