Gündüz Judith Butler'e ait bir sempozyumundan derlenen bir yazıya denk geldim. “Toplumsal cinsiyet önceden belirlenmiş bir şey değildir." Başlığı adı altında. Ben sadece başlığa ithafen bir şeyler karalamak istiyorum.
Etrafımda sevdiğim insanların bu ve bu gibi nedenlerle buna maruz kalması, yazının yeterince ilgimi çekmesini sağladı
ellerin de titriyor
bir şeyin mi var...
böyle bir kız değildin
sen eskiden.
sana ne yaptılar.
sana ne yaptılar?
Anlayacağınız, huzur dediğimiz şeyin içimizde olduğunu zannediyoruz. Sizce de böyle değil mi? Peki bu duygunun nereden kaynaklandığını biliyor musunuz? Çok basit: Şehirden -yani evleri, yolları, kiliseleri, meydanları ile inşa edilmiş bir dünyadan dışarıya çıkmış olmamızdan. Gel gelelim şehirleri inşa edilmiş bir dünya olarak tanımlamamın tek nedeni bu değil; aynı zamanda orada bu ağaçlar gibi, yaşadığını bilmeden ve yalnızca yaşıyor olmak için yaşamanın artık mümkün olmayışı. Nitekim sürekli aslında var olmayan ve hayata anlam ve değer kattığına inandığımız için bizzat kendi kendimize icat ettiğimiz bir şeyler için yaşıyoruz
Eve Özlem
Nasreddin Hoca’nın fıkralarını, dimağına fikir inmeyen çağlarda okuyan gençler, çoğunu anlayamaz ve bazılarında da hayret içinde kalır. Hoca’nın dokuz onlu yaşlarda dinlediğim bir latifesi vardı. Zihnimde defalarca tasarlamış ve o latifeyi bir türlü anlayamamıştım. Müteselsilen dört beş ayda bir aklıma gelen bu fıkrayı anlamam, uzun zaman aldı.
Huzursuzluk ne fena. İnsanda öfke, nefret ne varsa yanında getiriyor bir süre sonra. Sebebi ekseriyetle bitmemiş şeyler. Bu çağda insanın kavgasını da yasını da tamamlamasına kimse izin vermiyor. Valeria Tentoni, "Bir anlığına bizi bu huzursuzluğa sürükleyen şeyin izini sürüp bulmaya çalıştım ama başaramadım. Saat kaçtan beri birbirimizden