KIL OLDUM ABİ...
Lise yıllarım, abimin beni yönlendirdiği kitapları okumakla geçti. 
Aziz Nesin de onlardan biridir. (Diğeri de yine çok değerli bir yazar. Onu başka bir incelemede anlatmak isterim.) Aziz Nesin'in kitaplarını kahkahalarla okurdum. Ama nereden bilirdim ki lisede beni güldüren adam, üniversitede ağlatacak. Evet ben Aziz Nesin diyince hep güldüm, ta ki
Hürriyet bizim memleketimizde bir gazete ismidir, bir de Anka kuşudur. Konuşmak korku... Yazmak korku...
Sayfa 190 - Nesin Yayınları - 14. Basım 2020Kitabı okudu
Bir yerde mantık varsa, ancak orada niçin sorusunun yanıtı da vardır.
Sayfa 21 - Nesin Yayınları - 14. Basım 2020Kitabı okudu
Düşünmek, sevmek, gülmek... İşte hepsi bu...
İnsan için gerisi yalan dolan.
"Kendi cenazemi kendi omuzlarımda taşıyorum."
Umuttur insanı hayata tutunduran,,,,
"Güçlüysek rüyalar saçmadır ; ama güçsüzsek saçma rüyanın etkisindeyizdir... Fallar, şarkılar, niyetler her şey başka bir anlam kazanır bizim için."
"İçimde bir belki var... İşte, insanın içine bu belki girdi mi ; hapı yuttu, kazıklandı demektir."
Yaşamayan çok azdır bunu Aziz'im
- Tastamam üç tane beş kuruşum var.
Çay mı içeyim, simit mi yiyeyim?...
Çay ısıtır, simit doyurur.
Uzun savunmamın özeti şuydu:
“Bir düşüncenin ulusal çıkarlara aykırı yada uygun olduğu, o düşüncenin ortaya atıldığı dönemde herkesçe kolaylıkla anlaşılmaz. Bir düşüncenin topluma yararlı mı, zararlı mı olduğunun herkesçe kesinlikle anlaşılması için üzerinden zaman geçmesi gerekir. Sizler, Amerikan yardımının Türkiye’ye yararlı olduğu düşüncesindesiniz. Ben, yardım adı altında yurdumun sömürülebileceği düşüncesindeyim. Hangi düşüncenin doğru olduğunu zaman gösterecektir. Ancak zamanın doğruluğunu, yanlışlığını, yararını, zararını ortaya koyacağı bir düşünceden ötürü mahkûm edilmemem gerekir.”
Türkiye'de ekmek parası kazanmak zordur, ama zengin olmak çok kolay...
Sayfa 35 - NESİN YAYINEVİ
Bir akşam, karakola gidip o küçük defteri imzaladıktan sonra çıktım yola. Istanbul’da beni kimse görmemeliydi. Onun için evime geceleyin geç vakit gittim. Çocuklarım uyumuşlardı. Onları uyurken gördüm. Uyandırmadım, çünkü ertesi sabah yine babalarını evde görmeyeceklerdi. Onüç aydır ilk görüyordum çocuklarımı. Çocuklarımı ve eşimi cezaevine hiç getirtmemiştim. Beni cezaevindeki düşkün durumumla görmelerini istemiyordum. Buyüzden ailem beni cezaevinde ancak bikez zorunlu bir durumda görmüştü.
