İçinde bir tutam delilik olmayan hayat, eksik bir hayattır.
Bir trene binmek, rastgele defolup gitmek istiyorum, der 
Attila İlhan Sisler Bulvarı'nda. Hepimizde var o biraz yola çıkma isteği, kimimiz olduğumuz yerden kaçmak istiyor, kimimiz anlamını kaybettiği hayatı yeniden bulmak. Sahi, sizinki neden?
Hayatın anlamı nedir?
Yaşıyor mu yoksa sadece nefes mi alıyoruz?
Sanki hep bir şeyler eksik gibi ama
Paraşütçü
Manzara harikaydı, tüm ekipmanımla uçurumun kenarında atlamak için nefesimi sakinleştirmeye çalışıyordum. Cebimdeki bitter çikolatanın yarısını iki ısırıkta ağzıma attım ve kalanını cebime geri koydum. Çikolata tadında 3'ten geriye doğru saydım ve kendimi aşağıya bıraktım. Sanki ruhum bedenimden ayrılmışçasına boşluğa doğru düşüyordum. Biraz
Tükendim...!!!
Sözlerin değil gözlerindi, sendeki benin öldüğünü haykıran
Hani umut dolu yarınlarım vardı..? Yalan..!
Seni sevmek değil, sana sevilebilmekmiş mucize olan
Bir avuç anı, bir tutam gözyaşı senden geriye kalan
Gelmeyeceksin artık, umutlarıma son perdeyi de çektim
Ben sende tükendim...
sanki benim iç sesime söylüyor
Yaşanmışı anlatmakla vakit kaybetmeyin, içinde bulunduğumuz anı yaşayın.
Sayfa 107Kitabı okudu
Bu kadına öyle çok aşıktım ki.Biz yalnızken başka hiçbir şeyin önemi yoktu.
"Teşekkür ederim,"diye fısıldadım.
Gözleri benimkilerin içine baktı."Ne için?"
"Beni bulduğun için."
Bana doğru yuvarlanarak yüzümü ellerinin arasına aldı."Ne olursa olsun her zaman birbirimizi bulacaktık." diye fısıldadı."Ruh eşleri böyle yapar."
Bir tutam saçını kulağının arkasına sıkıştırırken sırıttım."O ruh eşi saçmalıklarına gerçekten inanmıyorsun,değil mi?"
"İnanmazdım."Beni yumuşak bir şekilde öptü."Ta ki seninle tanışana dek."
Titreşen ışıkta birbirimize bakmaya devam ettik;tam bu anı şişeleyebilecek olsaydım yapardım.
Hayatımda daha önce bu kadar ham ve saf bir şeye asla sahip olmamıştım.
Onun sevgisi ışık gibiydi...benim ışığım.
"Jay,"diye mırıldanırken parmaklarını kirli sakalımdan geçirdi.Gözleri benimkileri araştırdı.
"Evet,bebeğim?"
"Gelecek hafta sonu da buraya gelebilir miyiz?"diye sordu umutla.
"Gerçekten mi?"diye fısıldadım.
Yumuşak bir gülümsemeyle kafasını salladı."Bu eski evi çok sevdim."
Sırıttım.Doğruyu söylemek gerekirse,ben de bu eve bir nevi düşkün olmuştum."Belki."
Göğsüme kıvrıldığında kollarımda rahatladığını hissettim.Bir süre sonra,narin nefes alıp verişleri bana uykuya daldığını haber verdi.Saçına doğru derin bir nefes çekip gülümsedim ve ateşi izlemeye devam ettim.
İşte buydu.Artık aramayı bırakabilirdim.
Onu bulmuştum. <3
Sayfa 336Kitabı okudu
Ethan gülümsedi. Eğilip Amarida'yı boynundan öptü. Genç kadının üstündeki elbiseyi aşağıya
doğru sıyırırken, bir yandan da, dudaklarıyla, onun gövdesinin açığa çıkan yerlerinin adeta
tadına bakıyordu. Amanda yattığı yerde kıvranıyordu. Dudaklarından, arzu dolu bir inilti koptu.
Ethan da ona, aynı arzu dolu iniltiyle cevap verdi. Sonra
Sayfa 42
Sessizlik insanı demlendirirdi her zaman.
Hep buna inanmıştım.
Ateşten daha fazla yanmamak için ateşten bir tutam uzak durmak gerekirdi.
Sessizlikte böyle, gürültüden gürütü bitene kadar uzak durmak gerekir.
Sükutun çığlığı bende şunları meydana getirdi .
1-)onu tanımışlığıma yeni bir renk kattı.
2-)onu anlamışlığıma yeni bir anlam kattı.
3-)onu bilmişliğime yeni bir bilgi kattı.
Çünkü ona hep diyordum seni yaşayarak, kimi zaman tartışarak, kimi zaman kavga ederek,kimi zaman aşkla romanlaşıp şiirleşerek,kimi zamanda susarak,kimi zaman tartışarak öğreniyorum tanıyorum ve keşfediyorum .
Ve galiba ben hedefime ulaşmak ve ona karşı hakiki manada demlenmek üzereyim .
Onu Yaşayarak öğreniyordum onada söylüyordum.
Tartışmalarımız oldu,kavgalarımız oldu,şiirleşip romanlşmalarımız oldu , anı yaşamalarımız oldu,ve sonuncusu ise zannımca susarak oldu.
Bu suskunluk iyide geldi.
Fırtınalar dinmiş ateş yaksada kavurmuyor artık.
Ona karşı his düşüşünce görüş ve davranışlarımı toplamış ve sakinleşmiştim.
Onu artık gerçekten tanıyorum, çünkü onu yaşadım yaşayarak öğrendim, kendimle mutluyum, çünkü sözümü tuttum.
Paldır küldür tanıma çabasına girmemiştim.
Tanımak yanmaktı,
Tanımak ezilmekti,
Tanımak acı çekmekti,
Tanımak kıskanmaktı,
Tanımak içi yana yana göz yummak sabretmekti,
Tanımak susmaktı.
Ve tanıdım öğrendim ve yaşadım onu...
ISTANBUL (AŞKIN KENTİ)
Bilumum insanlığın gözdesi
Kiminin sevdiği
Kiminin nefreti
Kiminin özlemi
Kiminin nesi...
Yoldaş ol bana
sende kalbim var,
Özledim seni İstanbul
Asmodean yine ona bakmadan burnunun yarısını ovaladı. "Bir zamanlar bir uçurumun kıyısında asılı bir adam gördüm," dedi yavaşça. "Tutunduğu kıyı parmaklarının altında ufalanıyordu ve kavrayabileceği kadar yakında olan tek şey bir tutam çimendi, kökleri yamaca zar zor tutunan birkaç uzun yaprak. Yamaca tırmanmak için sahip olduğu tek şans. O da kavradı." Ani gülüşünde eğlenti yoktu. "Söküleceklerini bilmeliydi."
"Onu kurtardın mı?" diye sordu Rand, ama Asmodean yanıt vermedi.
“Delilik anlayışınız buysa kurban olayım deliliğine. Yüreğimi delene, deşene kurban olayım. Katlanılmaz hâle geldiğinde olup bitenler ve dahi biz kendi kendimize sığmaz olduğumuz da uydum hazır olan huzursuzluğa, niyet eyledim delirmeye der gibiyiz! Delilik, bir tutam tebessümün ön şartıdır çoğu vakit. Adına tevekkül diyebileceğimiz bir huzur anı belki de. Delilik, kimi zaman da, konuşman gereken en önemli yerde susmaktır.”
Sayfa 108 - Kapı Yayınları- 9. Basım: Mayıs 2022Kitabı okudu
Lütfen sonuna kadar okuyun.
İNSANLIĞIN EN BÜYÜK ZEHRİ EGOİSTLİK!
Bazı insanlar var hayatınızın bir noktasında mutlaka karşılaştığınız türden. Türlerinin özelliklerini yazımın devamında açıklayacağım.
Bahsettiğim tür insanlar; kendilerini herkesin üstünde tutan, cahilliklerini, kabalıklarını görmezden gelerek asla eksik olan yönlerini tamamlamayı düşünmeden korkunç bir
