Vakit TAMAM GİDİYORUMM...
Gidiyorum bütün aşklar yüreğimde
Gidiyorum kokun hala üzerimde
Sana korkular bıraktım bir de yeni başlangıçlar
Bir kendim bir ben gidiyorum
Allah ile aramdaki bu yolu nasıl tarif edebilirim ki? İlerleyip ilerleyip bir hatayla yok mu ediyorum, bir adım ilerleyip üç adım ardıma mı düşüyorum bilmiyorum. Yürümek istiyorum sadece ve bu istek karşısında geriye de düşsem o yola koyulmaktan başka çarem yok. Belki de beni , kendimden hep bir adım ileriye götürecek bir vakit gelir umudu bu.
İnsan ancak sustuklarını duyan birisiyle bir ömür vakit geçirebilir.
194.jpg)
Osho
"Gözlerin gözlerime değince
felâketim olurdu ağlardım
beni sevmiyordun bilirdim
bir sevdiğin vardı duyardım
çöp gibi bir oğlan ipince
hayırsızın biriydi fikrimce
ne vakit karşımda görsem
öldüreceğimden korkardım
felâketim olurdu ağlardım..."
Uyuyunca geçmiyormuş,o boğazındaki yumru,gözlerindeki yaş,aklındaki düsünceler. Hiçbiri uyuyunca geçmiyormuş. Bir kabus gibi bedenini sarıyor ve sen uyanana kadar yanında duruyormuş. Artık geceler yalnızca bana uzun geliyor. Günler geçmiyor,zaman akmıyor. Oysaki zaman öyle hızlı öyle çabuk geçerdi ki,günün bir vakti daha olsun isterdim. O vakit de seninle olayım isterdim. Şimdiyse yalnızca ruhsuz bir oyuncak gibi saate bakıyorum. Ne akrep yelkovanı geçiyor ne de yelkovan akrep'i. Sadece bakakalıyorum saatlere. Birileri beni dürtmese otururum öylece. Neden oldu bilmiyorum ama keşke olmasaydı. Beni sevmeyen annem bile halime acıyıp iki lokma yemek yedirmeye çalışıyor. Çalışıyor ama nafile. Ya kusuyorum ya ağlıyorum. İnmiyor ki boğazımdan o yumru. Belki de cidden yazık bana. Biraz aklımı kullansaydım her şeyin en başından beri yanlış olduğunu bilirdim. Aldığım her nefesin göğsüme batıp bana acı cektireceğini bilseydim izin vermezdim bu yanlışa. Belki de son kez nefes almalıyım bu dünya da
Gözlerin gözlerime değince
Felâketim olurdu ağlardım
Beni sevmiyordun bilirdim
Bir sevdiğin vardı duyardım
Çöp gibi bir oğlan ipince
Hayırsızın biriydi fikrimce
Ne vakit karşımda görsem
Öldüreceğimden korkardım
Felâketim olurdu ağlardım
Ne vakit maçka'dan geçsem
Limanda hep gemiler olurdu
Ağaçlar kuş gibi gülerdi
Bir rüzgâr aklımı alırdı
Sessizce bir cıgara yakardın
Parmaklarımın ucunu yakardın
Kirpiklerini eğerdin bakardın
Üşürdüm içim ürperirdi
Felâketim olurdu ağlardım
Bir güneş saatinin üstündeki yazı:
"Serius est quam cogitas."
anlamı;
"Vakit sandığından da geç."
..
Ne olacak bu varoluşsal sancılar? Ne olacak bu hakikate ulaşmak için verdiğin çırpınışlar? Anlama ulaşmak için koştuğun her vakit ,anlamsızlığı düşünüp mahvoluşlar… sızlayan ruhun yakarışı , her an haykırışı?
Sahi kimsin sen ? Cevabını arayıp bulman gereken binlerce soru varken, soruları yok sayarak anlamsız bir hayat yaşamaya devam edebilir misin?
Var olmanın hakkını vererek yaşamazsan yaşamış sayılmazsın. Her insan potansiyel bir mucize ise bu değersiz yaşamaya olan arzumuz neden? bu herkesleşme çabası neden?
Bugün düşüncelerin ağırlığı taşıyamayacağım kadar büyük bir yük olup omuzlarıma bindi . Cevaplarını bulmam gereken sorular ve Sorgulanacak doğru bilinen yanlışlar var.
Hayat , anlamsız bir yaşam için çok kısaymış. Hayatı anlamlı kılan , anlam arayışıymış.
Gözlerin gözlerime değince
Felâketim olurdu ağlardım
Beni sevmiyordun bilirdim
Bir sevdiğin vardı duyardım
Çöp gibi bir oğlan ipince
Hayırsızın biriydi fikrimce
Ne vakit karşımda görsem
Öldüreceğimden korkardım
Felâketim olurdu ağlardım