“dilerim ki en mutlu olduğun anda kırılsın umudun. sana kıyamadığım kadar çok kırıl, incin. benim gibi ol, hep eksik kal. biraz yarım, hep eksik.. sayamadığım o kadar çok ahım var ki sana.. tırnağın kırılsa bile beni hatırla..”
“unutkanım. dağınığım. kimine göre edepsizim. bazen çocuğum. bazen yetmiş üç yaşındayım. bazen babamım. bazen annem. kimi zaman hiçim. bazenleri çok duygusalım. bazenleri gaddarım. biraz küfürbazım. çoğunlukla siyahım. arada gergin birisiyim. ya da umursamaz. ama artık ben, ben değilim. veya hiç ben olamadım..”
Çok özledim ama gelmem, gelemem. İnsan, onu paramparça eden insanın karşısına geçip “bak ben ne haldeyim.” diyemiyor. Ben sana gelemem. “Biliyorum ki; kırk kere gelsen, kırkında da kırık bırakırsın sen beni..”
“Ağladım çünkü çaresizdim. Ağladım çünkü gelmek istedim. Ağladım çünkü her şeyi sana anlatmak istedim. Ağladım yoktun, yokluğunun ağırlığı bir geceye sığmıyordu. Ağladım yoktun, yokluğunun ağırlığı bir daha hiç olmayacağını söylüyordu. Ağladım çünkü bir fotoğraf ilk defa bu kadar canımı acıttı. Ağladım çünkü bir fotoğrafı silemedim. Ağladım çünkü burda olman gerekiyordu ve burda yoktun. Ağladım çünkü seni özlediğimi sana söyleyememek kaburgalarıma bıçaklar saplıyordu. Ağladım çünkü sana gelmek istedim. Ağladım çünkü sen bütün kapıları kapatmıştın. Ağladım çünkü seni son kez göremedim..”