Yeniden Bir Merhaba
Aylar, yıllar, vakitler geçiyor da, biz rüzgârların önündeki yapraklar misâli dursuz duraksız, kan ter içinde dolanıp durmaktayız. Sonra, birden içimize bir "merhaba" şavkı düşüyor. İçimizin ışığı dünyayı sarıp sarmalayacak, kuşatacak sanıyoruz. İçimiz bir hoş oluyor, kabarıyor, dalgalanıyor... Merhabanın nûru bizi söyletiyor, dilimiz açılıyor... Bir tohum gerek, diye tutturuyoruz. Zamanca isrâf ettiğimiz için hiç vakit kalmayacakmış gibi telâşlı, zaman da mahlûktur ve mütenâhidir, diye inandığımız için emîn ve telaşsız, öyle diyoruz.
Bir tohum gerek, diyoruz. İnsanın içine düşmeli. Orada yeşermeli. Orada göğermeli. Orada başak tutmalı. Harmanı hasadı insanın içinde olmalı. İnsanın içinde savrulup, içinde ambarlanmalı... İnsan ona değirmen kesilmeli. Bu değirmen bizde çağıldamalı...
Sayfa 88 - İz Yayıncılık
