Acı çekmek uzun süren bir andır. Onu mevsimlere bölemeyiz. Yalnızca ruh hallerini saptayıp yinelenişini kaydedebiliriz. Bizim için zaman ilerlemez. Döner. Bir istırap merkezinin etrafında döner sanki. Her ayrıntısı değişmez bir kalıba göre düzenlenmiş, yememi zin, içmemizin, yürümemizin, uzanmamızın, dua etme mizin, hiç değilse dua için diz çökmemizin bile demir den bir formülün katı kurallarıyla belirlendiği bir yaşa min insanı felce uğratan durağanlığı; her korkunç günü en küçük ayrıntısına kadar bir öncekinin eşi kılan bu durağanlık niteliği, yaşama nedeni sürekli değişim olan dış güçlere kendini iletir sanki. Ekimden, hasattan, mısır ların üzerine eğilen çiftçilerden, asmaların arasında üzüm toplayan bağcılardan, meyve bahçelerinde yere düşen tomurcuklarla beyazlanmış, meyvelerle kaplanmış çi menlerden hiç haberimiz olmaz, olamaz. Bizim için bir tek mevsim vardır, "keder" mevsimi. Güneşle ay bile biz den uzaklaştırılmıştır sanki. Dışarıda günün maviliği ve altın ışıltısı hüküm sürebilir, ama altında oturduğumuz küçük, demir parmaklıklı pencerenin kalın camından içeri süzülen ışık gri ve soluktur. Mahkumun hücresinde hep alacakaranlık hüküm sürer, tıpkı kalbinde hep gece yarısının hüküm sürdüğü gibi. Zaman evreninde olduğu gibi düşünce evreninde de hareket yoktur. Senin uzun zaman önce unuttuğun ya da rahatça unutabileceğin şey, bana şu anda olmakta, yarın da olacak. Bunu anımsa, o zaman sana niçin yazdığımı, niçin bu biçimde yazdığımı biraz anlayabilirsin.
Sayfa 81Kitabı okudu
Kimsesizlik Esiyor
Açık denizdesin. Ne bir liman ne bir ada var etrafında. Ufukta görünen hiçbir şey yok ulaşabileceğin, varabileceğin ya da tutunabileceğin... Büyük koyu dalgalar seni içine çekiyor. Hiç bitmeyecekmiş gibi görünen ürkütücü gece boğazında. Su yutmuşsun gibi nefes aldırmıyor, uzadıkça uzuyor gece ve kopkoyu bir karanlık gözlerinde dinleniyor. İçindeki ışığı emiyor oysaki gün ışığı susuzluğunu dindirecek biraz olsun ümitlendirecek ama gelmesi uzun sürüyor. Sabrın zorlanıyor, bedenin yorgun... Düşüncelerin, gecenin karanlığında daha da ezici. Etrafında kimsesizlik esiyor. Rüzgârı bıçak gibi kesiyor ama kanatmıyor. Geçmiş seni anemi yapmış; bugüne kanayacak ne yaran ne iyileşecek acın ne de tadın kalmış. Açık deniz, ama sen kapanmışsın kendine. Kendi kendini öldürüyor, boğuyorsun. Tutunmak istiyorsun bir hayale, ufacık da olsa bir tahta parçasına, belki de bir bulut alıp uçursun seni istiyorsun. Olmayacakları arzuluyor, elde edemeyince de kızıyorsun. Olduğun yerde dur ve bırak kendini tuzlu suya. O seni yüzeyde alıp götürecek. Nereye, kime ve neden? Sorma lütfen. Bırakmayı bil yeterli. Bırakınca göreceksin boğazındaki parmak izlerinin sana ait olduğunu. Nefes almaya başlayınca sakinleşecek kalbin. Kalbinde ne kaldıysa geride bırak o kırık dökük parçaları. Sana hiç ait olmadılar. Sen sadece ‘sana’ aitsin. Hadi bırak!
Hadi bırak, gece yeterince karanlık
Ay ışığını görebilecek kadar
Peki ya sen,
Neden hala göremiyorsun?
Kararmış tahta masamızda bir şişe şarap,
Gecelerden bir gece bezginiz.
Üstelik adamakıllı sarhoşuz.
Ellerin, ellerimde..
İspanyol meyhanesinde bir kadın
Çığlık çığlığa şarkı söylüyor.
Belli yıkılmış bir kadın.
Hayli çirkin, hayli geçkin, ağlamaklı.
Zayıf, incecik elli, kalın dudaklı.
Sesi bir tokat gibi patlıyor kulaklarımızda;
Yüzümüz al al
