Bir gün Reha Yurdakul aradı. "Gül, Kemal'e söyle, adam ölmemiş, içi rahat olsun" dedi. "Hangi adam?" "Yahu, Beyoğlu'ndaydık, adama vurunca adam havaya uçtu, yere yığıldı, O da öldü sandı. Etrafımıza toplananlar tanıyınca kaçırdım oradan… Ben döndüm, tekrar baktım, adam ölmemiş. Ama O, öldü sanıyor, söyle de
Sayfa 122 - Doğan KitapKitabı okudu
Hepsi için hayat, ta en başından beri öyle çetin olmuştu ki, ansızın rahatlayıp da, eline geçirdiklerini biraz gevşek tutma korkusundan kurtulamıyordu, ama kendi yaşamını incelemekten de bildiği gibi, elindeki her şeyi bırakmak ve özdenetimden, angaryadan uzaklaşmak için ansızın duyulan itki, bazen neredeyse karşı konulamazdı.
Sayfa 122Kitabı okuyor
Faik Baysal
Muharrem Dayanç:
"Türk edebiyatında en çok ilgimi çeken bahislerden biri “yazarlar ve anneleri”dir. Konu bu kadar genel değil elbette bahsi biraz daha daraltarak söylemek gerekirse “küçük (hatta çocuk) yaşta annesini kaybeden yazarlar”dır. Başlangıçta Tevfik Fikret (12), Ahmet Hâşim (7), Yahya Kemal (13), Ahmet Hamdi Tanpınar (14), Ziya Osman Saba
Ve ben bu gece yaşamın belirli bir saydamlığı karşısında artık hiçbir şeyin önemi kalmadığı için ölmek istenebilmesini anlıyorum. Bir insan acı çeker, mutsuzluk üstüne mutsuzluğa uğrar. Katlanır bunlara, yazgısını benimser, iyice yerleşir içine. Saygı görür. Sonra, bir akşam, hiç: bir zamanlar çok sevdiği bir dostuna rastlar. Dostu biraz dalgın konuşur onunla. Evine dönünce, adam kendini öldürür. Sonra gizli dertlerden, bilinmeyen dramdan söz edilir. Hayır. İlle de bir neden gerekirse, dostu kendisiyle dalgın konuştuğu için öldürmüştür adam kendini. Böyle işte, dünyanın derin anlamını duyar gibi olduğum her seferde, onun basitliği şaşırttı hep beni.
Sayfa 45 - Can YayınlarıKitabı okudu
Yakamoz& Papatya [1-8] hepsini okumak isteyenlere...
Aşk lafını ağzına almazdı Yakamoz. Nerede aşık görse garipser, aşk acısı gördü mü dayanamaz, gülerdi. Çok ketumdu, kimseye hiçbir şey söylemezdi. Bir kadının onu seveceğine inanmazdı, gerçek aşkın onu bulacağına ihtimal bile vermezdi. Sonra bir gün onu gördü, onu Papatyasını bakmaya kıyamadığı o narin çiçeğini hayatında hiç böyle hissetmemişti.
Ayağa kalkıyorum, ona yaklaşıyorum ve yutkunuyorum. "Seni tekrar öpeceğim ve bu sefer ağlamanı istemiyorum. Bunu hisset- meni istiyorum. Zevk almanı istiyorum. Bunu yapabilir misin?"
Kristal gözleri açılıyor, uzun ve kıvrık kirpiklerinin arasından bakarak başıyla yavaşça onaylıyor.
Elim yukarı doğru hareket ediyor ve dudaklarımız
Sayfa 63
Öğleden sonra geç saatlerde uyandım, güçlendim ve tazelendim. Sherlock Holmes, kemanını bir kenara bırakıp bir kitaba dalmış olması dışında hâlâ tam ona bıraktığım gibi oturuyordu. Ben kıpırdanırken bana baktı ve yüzünün karanlık ve sıkıntılı olduğunu fark ettim.
"İyi uyudun" dedi. "Konuşmamızın seni uyandırmasından
Kadrolu Yalnızlar için
unuttuklarınızı soruyorum
hiç hatırlamak istemediklerinizi
teninize iz bırakanları
ve izinizi taşıyan tenleri
görmesenizde sezdikleriniz var mı sizin
unutmasanız da unutur gibi yaptıklarınız
Bir sandalye çektim ve efsunlanmışçasına saatlerce aynı yerde oturdum. Çok yeni ve tatlı bir his vardı içimde. Biraz etrafa bakındım, hareket etmeden oturdum. Yavaş yavaş nefes alıp verdim, zaman zaman sessizce güldüm. Hatırlıyorum da, o an içimde beliren âşık olduğum düşüncesi beni üşütmüştü. İşte aşk, tam da karşımdaydı. Zinaida'nın silueti karanlığın içinde usulca yüzüyordu. Dudakları hâlâ gizemli bir şekilde gülümsüyor, gözleri yandan, sorgular bir şekilde bakıyordu. Harelerinde düşünceli ve kibar bir hava seziliyordu... Tıpkı o gece vedalaştığımız andaki gibi... Sonunda ayağa kalktım ve parmak uçlarımda yatağa gittim. Dikkatlice, kıyafetlerimi çıkarmadan başımı yastığa koydum. Ani hareketlerle içimdeki hayali ürkütmekten korkuyordum âdeta.
Sayfa 37
