İnsanın boğazına bir yumru oturuyor
Şahitlerim İmralı’dan döndükleri zaman tanınmaz haldeydiler. Bu dünyaya mahsus olmayan bir dehşet levhası görmüş gibi bir hal.
Mahut resimde görüldüğü gibi, parmak uçları birbirine dayalı iki elinin boşluğunu kalb şeklinde belirten, o mâveraî çapta dalgın ve ezgin Menderes, öyle bir ruh hali içindedir ki halini hiç bir kelimeye emanet edemiyor, susuyor.
O sırada bir an duruyor.
Ufuklara doğru son bakış. Gözlerini, çepçevre, daire şeklinde son dünya mesafeleri etrafından gezdiriyor. Ve hafifçe göğüs geçiriyor, yine tek kelime yok.
Yine bazı sual ve sepetler..
Yine tek cevap yok..
Cellât hazırlığa başlıyor ve ipi huşunetli bir eda ile boynuna geçirmeye davranıyor.
Ve Menderes’in dudakları, yalnız kendi gönül kulağına ve Allah hitap ederek kıpırdamaya başlıyor. Ne okuduğu belli değildir; fakat Allah’a yöneldiği besbelli, tam bir ulviyet ve teslimiyet içindedir.
Havada sallanmakta..
Fena takılmış ipini tesiriyle biraz uzunca süren can çekişme. Hava erlerinden birkaçı bayılıyor.
“-Hava açıktı ve ortalıkta tek bir kuş yoktu. Tam da Adnan beyin can verdiği anda, aradağacının üstünde, küçüçük, binlerce, binlerce, sayısız kuş peydahlandı. Manzarayı görür görmez, dehşetimden yere düşecek oldum. “
Fildişi gibi sapsarı, fakat berrak ve tertemiz, nur yumağı halinde bir vücut. Güzel, namütenahi güzel bir yüz, kendinden yumulu gözler, kapalı dudaklar, ve ufuksuz sonsuz bir tebessüm...
Hayat ne kadar acı da, zor da olsa yaşamaya değer. Biraz tevazu, biraz samimiyet, biraz tebessüm kimseyi incitmez...
Ve biraz da yağmur...
Ne zaman kendimle baş başa kalsam, Raif Efendi'nin saf yüzü, biraz dünyadan uzak, buna rağmen bir insana tesadüf ettikleri zaman tebessüm etmek isteyen bakışları gözlerimin önünde canlanıyor. Halbuki o hiç de fevkalade bir adam değildi. Hatta pek alelade, hiçbir hususiyeti olmayan, her gün etrafımızda yüzlercesini görüp de bakmadan geçtiğimiz insanlardan biriydi. Hayatının bildiğimiz ve bilmediğimiz taraflarında insana merak verecek bir cihet olmadığı muhakkaktı. Böyle kimseleri gördüğümüz zaman çok kere kendi kendimize sorarız: "Acaba bunlar neden yaşıyorlar? Yaşamakta ne buluyorlar? Hangi mantık, hangi hikmet bunların yeryüzünde dolaşıp nefes almalarını emrediyor?" Fakat bunu düşünürken yalnız o adamların dışlarına bakarız; onların da
birer kafaları, bunun içinde, isteseler de istemeseler de işlemeye mahkûm birer dimağları bulunduğunu, bunun neticesi olarak kendilerine göre bir iç âlemleri olacağını hiç aklımıza getirmeyiz. Bu âlemin tezahürlerini dışarı vermediklerine bakıp onların manen yaşamadıklarına hükmedecek yerde, en basit bir beşer tecessüsü ile, bu meçhul âlemi merak etsek, belki hiç ummadığımız şeyler görmemiz, beklemediğimiz zenginliklerle
karşılaşmamız mümkün olur. Fakat insanlar nedense daha ziyade ne bulacaklarını tahmin ettikleri şeyleri araştırmayı tercih ediyorlar. Dibinde bir ejderhanın yaşadığı bilinen bir kuyuya
inecek bir kahraman bulmak, muhakkak ki, dibinde ne olduğu hiç bilinmeyen bir kuyuya inmek cesaretini gösterecek bir insan bulmaktan daha kolaydır. Benim de Raif Efendi'yi daha yakından tanımam sadece bir tesadüf eseridir.
Sayfa 11Kitabı okudu
Ölüm Orkestrası
Kapı çalıyor… Birileri kapıyı öfkeyle yumrukluyor. Kafamı masanın üzerine usulca koyup, geride bırakacağım sevgilimi düşünüyorum. En çok özleyeceğim şey masmavi bir çift göz olması, hayatımı yeterince iyi yaşayamadığımı gösterir gibi duruyor fakat ben bundan rahatsız değilim. Gözlerimin kapanmasına engel olamıyorum. Dudaklarımdan kendimin bile duyamadığı bir fısıltı, hafif bir tebessümle karışıp orkestraya karışıyor. Müzik daha bir derin geliyor. Daha anlamlı. Koridora vuran güneş daha bir koyulaştı gibi. Ben hala geride bırakacağım sevgilimi düşünüyorum. Güzel günlerimiz olabilirdi eğer insanlık jileti yaratmasaydı. Gözlerim biraz daha kısılıyor, biraz daha donuk bakmaya başlıyorum. Haftalardır tezgahta duran bir orkinos gibi ölü bakıyorum. Yüzüm iyice kireçleşiyor. Biri kapıyı daha da öfkeyle yumrukluyor. Sanki savaş davulları çalıyor gibi. Gözlerimin önünden minik bir kan nehri geçip burnuma değiyor. Biraz demir biraz alkol kokuyor. O nehirlerde avlanan korsanlar görmek güzel olurdu diye düşünüyorum. Konçerto, alkol, sigara, müzik, tebessüm. Mükemmel ölüyorum. Tek eksik var içimde, tutamadığım bir sıcak el. En çok özleyeceğim bir çift mavi göz.
Sayfa 101Kitabı okudu
