Altıncı Koğuşta kendisini kasaba da oldukça yalnız hisseden doktor ve üniversite eğitimi almış, donanımlı fakat deliler hastanesine kapatılan bir delinin(!) felsefik tartışmaları üzerine güzel söylemlerde bulunulmuştur. Peki ya gerçekten sadece korkuları olan birinin deli diye yaftalanması ne kadar adaletli?
Deli diye nitelendirilen arkadaşımız(İvan Dmitriç) doktora çektiği acılardan bahsederken, doktor ona öğüt vermeye çalışmış, acı üzerine okuduğu kitaplardan, duyduğu fikirlerden bahsetmiştir. Zweig'ın da dediği gibi ''Söz konusu başkalarının derdi olunca nasıl da hep daha zeki ve daha nesnel oluruz." İvan Dmitriç ise olayı çok güzel özetlemiştir. Doktoru acıyla, gerçeklikle tanışıklığının sadece teoriden ibaret olduğunu belirtmiştir. '' Acıyı küçümsersiniz, ama parmağınızı kapıya sıkıştırdığınız vakit en yüksek perdeden inlersiniz!
Maalesef bireysel olarak toplumsal olarak da düşündüğümüz vakit bizden olmayanı kabullenemiyoruz, görmek istemiyoruz. Biz belki de yanlışı en baştan yapıyoruz. Çocukken bile öyle gördüğümüz için birçoğumuz deli gördük mü taşladık, alay ettik. İnsan kapalı sistem gibidir, görünüşte değişir gibi görünürüz ama kolay kolay değişmeyiz.
Burada sayfalarca inceleme yapabilirim, ama okuyan iki kişi bile olsa çok sıkmamak için kısa tutmaya çalışıyorum. Özellikle delilik konusunu biraz irdelemek, üstüne gitmek kanısındayım. Bizimle aynı düşünceyi paylaşmayan, aynı yolda yürümeyen, aykırı davranışta bulunanı deli olarak değil; kabulleneceğimiz, seçimlerine ve fikirlerine saygı göstereceğimiz şekilde değerlendirme kabiliyetine sahip olmalıyız.
