Hayattan bu kadar yorulmuş bir insanın hayatından bir kesit..
Bence bir insanın dış dünyadan kendini bu kadar soyutlaması, kendini bu kadar kapatması psikolojik sorunlarının bir göstergesi diye düşünüyorum fakat kitapta buna dair bir şeye rastlamadım. Buna şaşırdım da doğrusu. Çünkü genelde kendi içinde yaşayan, hayattan keyif almayan, içinde hayata dair bir heyecanı olmayan depresif kişiler bu oblomovluk denen tanıma uyuyor.
Yaşamayı, yeni şeyler öğrenmeyi adeta ızdırap olarak görüyor.
Zaman zaman herkes oblomovluk yapar, hayatın hiçbir anlamı yokmuş gibi gelir insana. Hiçbir şey onu etkilemez ya da hayat umut vermez bazen.
Birde şöyle bir paradoks varki söylemeden geçemeyeceğim. Oblomov aslında sürekli düşünür fakat iş faaliyete geçmek olunca sürekli ertelemeye ve bahane üretmeye çalışır.
Son olarak şu alıntı ile bitirmek istiyorum “Hiçbir şeyden umudu kesmemeli, insan kendini bir bıraktı mı yandı!”