beklememeyi öğretiyorum çünkü kendime. Kurmamayı, hayatın işine karışmamayı bazen. Yarının kestirilemez hallerine önceden isim takıp da koşullamamayı kendimi.
Az sonra hayatın bu tuhaflığı içsel bir suskunluğa itiyor beni. Artık yalnızca çaresiz ruhumun yakınmalarını dinliyorum. Hiç durmadan gerçekliğin zorlayıcı alışkanlıklarına mahkum kalmaktansa, kendi kırılganlığına yaraşır bir şeyler yaşamak istiyor.