"Kimse o çocuğa katlanamıyordu, şimdiyse ölen sanki dedikoducu hıyarın teki değil de bir azizmiş gibi arkasından mum yakıyorlar."
"Tabii, birimiz yalan söylüyorsa o başkaydı. Her zaman böyle bir ihtimal vardı."
"Demek mükemmel değilmişsin. Ne olmuş yani? Gerçek dünyaya hoşgeldin."
"Hepiniz ayaklı gençlik filmi klişelerisiniz."
Sahte bir huzur duyuyordum.
Sanırım insan yaşamının en kötü haftasında bile böyle hissedebiliyordu. Boğulmanıza ramak kalana kadar, dünyayı başınıza yıkan korkunç şeyler birbiri ardına gelirdi ama bir anda her şey dururdu. Başka hiçbir şey de olmayınca, kurtul duğunuzu düşünmeye başlayıp rahatlardınız.
Zombiler cehenneminde yaşayan ölüler...
Beyinleriniz hâlâ kafanızın içinde, öyle değil mi? Güçlükleri aşmak için size gereken de o!
