En sevdiğim yazarların başında gelen Stefan Zweig'in yazdığı eserde psikolojik geçişler titizce işlenmiş. Kitabın kısa olmasına karşın olay akışı ile gayet sofistike. İçine kapanık olan Berger tıp fakültesi için Viyana'ya taşınır. Burada yalnız hisseder ve sosyalleşmek için çeşitli girişimlerde bulunur ancak sonuç alamaz. Hayatında kimse olmayan çeşitli psikolojik sorunlar yaşayan ve tam hayattan ümidi kestiği anda kızıl hastalığına yakalanan bir kızla denk gelişi yalnızlığını bitirirken aynı zamanda ömrünün son saatlerinide bitiriyor. Bu kötü son ise Stefan Zweig tarafından şöyle özetleniyor: 'Dışarıdan, pencerelerin ardından yabancı büyük kentin hiddetli sesinden başka bir şey duyulmuyordu; kent, durmaksızın homurdanıyor, ne ölümle ne de yaşamla ilgileniyordu. 
Kızıl 
Stefan Zweig '
Recep Tayyip Erdoğan
Başlarken RTE'yle başladık, bitirirken de RTE'yle bitirelim. Çünkü ... "Sen kimsin?" döneminin hiç şüphesiz en önemli aktörüydü Recep Tayyip Erdoğan.
* Rize Üniversitesi'nin adı Recep Tayyip Erdoğan Üniversitesi olarak değiştirilmiş, Recep Tayyip Erdoğan tarafından açılan Recep Tayyip Erdoğan Üniversitesi'nin
Sayfa 441 - Kırmızı Kedi Yayınevi - Üçüncü Basım: Aralık 2017, İstanbulKitabı okudu
Kâbuslar böyledir, ayağınız yere değdiğinde yarı yarıya kaybolur. Duştan çıkıp havluya sarındığınızda dörtte üçü kaybolmuştur ve kahvaltınızı bitirirken hepsi unutulup gider. Unutulup giderler ama… bir sonraki sefere, kendinizi yeniden bir kâbusun kucağında bulana dek. O zaman, bütün korkular geri gelir.
Sayfa 17Kitabı okuyor
Şair inanmak demişti son mısralarını bitirirken.
Belki de gizli bir mesajdı anlayana, görene, hissedene.
Yaşayanlar bilir bir zamanlar 1-2 günde bir kitap bitirirken artık neredeyse hiç okuyamıyorum okusam bile anlayamıyorum. Nasıl düzeltirim bu durumu ???
Gelmiyor Mehmet. Ayağımı nereye bassam sallanıyor, iskeleler daha çok sallanıyor, midemi bulandırıyor bu koca şehir. Kaçmak istiyorum ve işin en korkunç yanı, Mehmet'i unutmaya başlamış olmam. Eskiden her saniye Mehmet nerede, Mehmet nerede diye kendimi yer bitirirken, şimdi durumu kabul etmeye başlıyorum. Insan, kendine kurallar koyulan bir hayvan gibi her duruma alışıyor.
Hatırlıyorum Artık Asla Değişmedin
Tek bir an, paramparça
Bir zerresi bende, taşımaktayım
Birkaç ihtimal mümkündür,
Birçok derinlikte kazımaktayım
Birkaç sene değil bin yıllara yayılmış
Tek bir an, paramparça
Hissetmeyene kadar yalnız kalacağımı,
Çekimi bitirirken son sözü şu oldu: “İyi misiniz?”
Değildim. Ve o günden sonra da hiç iyi olamadım.
Sayfa 87
Korkuyorum yarından, bitirirken günümü,
Her beliren şafakta arar oldum dünümü
Acının gerçeğini yaşamışsa yüreğim,
Yalandan bir tebessüm, güldüremez yüzümü.Derinlere dalıyor bu gece hep gözlerim.
Düşüncelerim yoğun, hüzün dolu sözlerim.
Bir kuşun çırpınışı aklıma takılıyor.
Kalabalık içinde yalnızlığı özlerim.Gönlüme damlamıyor, mutluluğun zerresi.
Nereye baksam her şey, hüznün birer simgesi
Buruk bir sonbaharın rüzgarıyla solmakta,
İçimde büyüttüğüm nadide gül bahçesi.Bir gün anlayamadı, beni, bana dost olan.
Bunca yıl yaşadım da nedir elimde kalan?
Yüzümde yaz güneşi, içimde kar yağarken,
İnanmayın, hayata gülümseyişim yalan.