Hayır, yapabileceği tek şey, kaçmaktı; herhangi bir yere, çok uzaklara.
Ama nereye?
Ve en uygun yer, aklına birden geldi; onu aramayacakları -hiç değilse
şimdilik- ve bulamayacakları tek yer.
Hiç harika bir öykünün sonuna gelip de birlikte onca serüven yaşadığı, sevip hayran olduğu, adlarına kaygılanıp umutlandığı kahramanlara veda etmek zorunda kaldığı ve onlarsız hayat kendisine boş ve anlamsız göründüğü için açıkça ya da gizlice acı gözyaşları dökmemiş biri...
Sayfa 12Kitabı okuyor
Bastian Balthasar Bux için bu, kitaplardı.
İnsan tutkuları bilmecemsi şeylerdir ve bu, çocuklarda da yetişkinlerdekınden
daha farklı değildir. Buna yakalananlar ne olduğunu açıklayamazlar; benzeri bir
şeyi hiç yaşamamış olanlarsa kavrayamazlar. Bir dağ doruğuna ulaşmak uğruna
hayatlarını tehlikeye atan insanlar vardır. Nedendir; hiç kimse, kendileri bile açıklayamaz. Kimisi, onun adını bile duymak istemeyen birinin gönlünü fethetmek için kendini harap eder. Bir başkası, damak zevklerine -ya da şişeninkine-karşı duramadığı için kendini mahveder. Bazısı, şans oyunlarında kazanmak uğruna bütün varını yoğun verir ya da her şeyini asla gerçek olmayacak bir saplantıya feda eder. Kimisi, ancak olduğundan başka türlü olursa mutlu olabileceğine inanır ve hayatı boyunca dünyayı dolaşır. Bazısı da güç sahibi olmadan huzur bulamaz. Kısacası, ne kadar değişik insan varsa, o kadar da değişik tutku vardır.
Sayfa 11Kitabı okuyor
"Yüreği acıyordu, böylesi dev bir özlemi alacak kadar büyük değildi yüreği."
"Kavak yelleri misali uçup giden gençlik zamanları... Kıymeti ancak usulca yitip gittiğinde anlaşılır ki artık iş işten geçmiştir. İnsanoğlunun gücü kuvveti, aklı kavrayışı yerindedir amma bu sermayeyi nasıl da har vurup harman savurur! Hiç bitmeyecek baharlar gibi her dem bu tozpembe dünyasında yaşayıp gidecek sanır. Hazanlar hatıra bile getirilmez, kışlar hesap edilmez, gecelerin karanlığı unutulur hep. Deli gibi akan gençlik kanı, kendi hayalhanesinde kumdan bir dünya inşa eder. Bu heyula içerisinde bir de bakar; gençlik artık mazide kalan hoş bir hatıra gibi asılı kalmıştır kahverengi çerçevede..."
Sayfa 91
Başkalarının varlığıyla dengelenmek!?!
"Başkalarının varlığı, bizim iniş çıkışlarımızı dengeliyordu, ne istediğimizden ve dolayısıyla
kim olduğumuzdan emin olamadığımız zamanlarda dışarda duran ve yalnızca sürekliliğin farkında olan ama bu öykünün
bitmeyecek bir öykü olmadığının farkında olmayanların yatıştırıcı çözümlemelerinin arkasına saklanabiliyorduk."
Sayfa 141
Sevmek dedim.
Yoluna ölmek dedi.
Yol dedim.
Alıp başını gitmek dedi.
Gitmek dedim.
Bir Ahh çekip dostlardan ayrılmak dedi.
Dost dedim.
Durdu bana baktı, dost diye mırıldandı.