Masalar, sandalyeler, yapı iskeleleri, yük arabaları kiraya veriyorlardı. Hepsi de izleyici topluyordu. İnsan kanı satıcıları avazları çıktığı kadar bağırıyorlardı:
"Yer isteyen var mı?"
Bu halka karşı bir öfke sarmıştı içimi. Onlara bağırmak istiyordum:
"Benimkini isteyen var mı?"
Sayfa 148Kitabı okudu
Bunun zor bir şey olmadığını, insanın acı çekmediğini, rahat bir son olduğunu, bu yöntemle ölümün çok basitleştirildiğini söylüyorlar.
Peki, bu altı haftalık can çekişme ve gün boyu süren bu hırıltı ne öyleyse?
...
Kesik bir başın, sepetin kenarından kanlı kanlı dikilip halka, "Hiç de acımıyormuş!" diye bağırdığını söylesinler bari!
Onlara teşekkür etmeye gelen ve,"Çok iyi bir icat. Mekanizması iyi." diyen ölüler de mi var yoksa?
...
Acaba onlar düşüncede bile olsa, aşağı düşen o ağır ve keskin bıçağın eti yırttığı, sinirleri kestiği ve omuru parçaladığı anda orada olan insanın yerine koymuşlar mıdır kendilerini?..
Sayfa 133Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Kentin gümrükçüleri arabayı denetledi. Eğer arabada kasaba götürülen bir koyun ya da bir sığır olsaydı, vergi ödemek gerekirdi. Fakat insan kellesi için vergi alınmıyordu.
Sayfa 108Kitabı okudu
"Ben sizden daha çok şey yitiriyorum," diye karşılık verdim gülümseyerek.
Dağılan tütünü toplamaya çalıştı; bu arada dişlerinin arasında bir şeyler mırıldanıyordu:
"Benden daha çok şey yitiriyormuş! Söylemesi kolay. Paris'e varana kadar tütün yok! Ne kadar kötü!"
Sayfa 108Kitabı okudu