Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
Kitap Türleri
Dergiler
Çevirmenler
İncelemeler
Alıntılar
İletiler
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.38.2
Güray Süngü, kalemi çok güçlü olan günümüz yazarlarından...Bu roman da düşüncelerimi destekler nitelikte. Kitap, okurun konuya yoğunlaşmasını sağlayan bir kurguya sahip. Romanın ortalarına kadar hazıfasını yitirmiş birinin kendini tanımaya çalışmasını okurken bir anda Âdem'i (bence kendini) arayan kişinin mücadelesini ve zamanın içinde kayboluşunu okuyoruz. Kahramanımız kısır bir döngünün içine girmiş olduğunun farkında olmasa da zamanın merkezine ulaşma niyetinde. Romanın ilerleyen sayfalarında aynı olaylar tekrar eder hâle geliyor ve her okuduğumuz sayfayı birkaç sayfa sonra tekrar okuyoruz. Aslında roman kişisinin yaşadığı bitmeyen arayışı biz de yaşamış oluyoruz. Postmodern bir eserde olması gerektiği gibi zaman ve mekan alışılagelmişin dışında kullanılmış. Bu da romanın kurgusuna katkı sağlamış ve rasyonellikten felsefik bir hâle dönüşmüş.
Unutarak her şeyin geçeceğine inananlara karşın kendisini, acısını, aşkını unutmak istemeyenlere fısıldıyor cümleler...
''Yazdıkların şiir değilse kalsın”
…
“Aklınla yapayalnız baş başa
Nice alevli geceler geçtin”
…
“Sen sevgileri göğüsle ve ne olur anla”
Cahit Zarifoğlu
Şair Cahit Zarifoğlu ile yaşamları boyunca yolları uzun kesişenlerin kendilerini bahtlı saymaları için çok
esaslı nedenler var. Eğer bu kişiler, şiirin bir Müslüman için yirminci
Musa Anter daha önceleri bir çok kişiden duyduğum ve bir türlü kitaplarını okumaya sınavlar yüzünden fırsat bulamadığım çok değerli Kürt yazarlardan biri .Okumak için sürekli köşede gözümün önünde olacak şekilde bekletiyordum .
Geç oldu ama bazen geç kaldığımız şeyler bize çok şey katar inancında olduğum için iyi ki şu an okuyorum
Kitap boyunca Ebulfez Elçibey' in "Sen Türk olduğunu unutsan da düşmanın asla unutmaz. " ifadesi canlandı zihnimde.
Bosna Hersek'te yapılan katliamı ve katliama ek olarak Boşnak halkına yapılan psikolojik şiddet ise kitapta oldukça iyi ifade edilmiş. Bazı okuyucuların dediği gibi gerçekten katliamlar ve zulümler çok detaylı anlatılmış. Evet oldukça rahatsız edici. Lakin bizler bunu okumaya rahatsız olurken bu zulümlere maruz kalan bir halk var. Bu halkın yaşadığı zulümlerin anlatılması ve bu zulümleri onlara yapan halkın açık açık ifşa edilmesi gerekir. Ne kadar acı da olsa kanlı tarih yazılı kaynaklara geçmeli ki herkes bilsin. Aliya İzzetbegoviç'in de ifade ettiği üzere; “Savaşta büyük zulme uğradınız. Zalimleri affedip affetmemekte serbestsiniz. Ne yaparsanız yapın, ama soykırımı unutmayın. Çünkü unutulan soykırım tekrarlanır."
Bu eserin satırları boyunca Bosna Hersek'te yaşayan dindaşlarımız sürekli olarak; "komşularımız bizi katlediyor, biz onların tavuğuna kıst demedik. Bu nasıl mümkün olabilir." ifadelerinde bulunuyorlar. Bu bence oldukça anlamlı. Ders alınması gereken bir detay.
Kadınlara ve erkeklere yapılan tüm işkenceler de ayrı ayrı nefesim kesildi. Kalbim daraldı. Ben sadece bu katliamı okurken bu hislere kapılırken bu zulümleri yapan halkın vicdansızlığı ise beni kahretti.
Kitabın diline gelecek olursak yalın ve akıcı bir dile sahip. Bu sebeple kitabı okurken belgesel izler gibi hissettim.
Ve şimdi "teselli"ye en çok ihtiyacımız olan yerdeyiz!
Yıllar boyunca övünüp durduk insanın "düşünen" bir varlık olmasıyla. Öleceğini bilen, irade sahibi, özgür, kendini konuşarak ifade edebilen bir varlık. Tarif edilemeyecek ayrıcalıklar değil mi?
Kimi ayrıcalıklar aynı zamanda tarif edilemeyen acıları da getirir beraberinde.
Sevdiğiniz birini düşünün meselâ, hasta yatağında, belki ona
Çok şey bildiğimizi sanıyor, ama hiçbir şey bilmiyorduk.
Sırlarla dolu, esrarlı bir muamma bu kitap.
Nobel Edebiyat Ödüllü yazarımızın 5 yılda yazdığı “Kara Kitap”, kırka yakın dile çevrilmiştir. Sonsöz’de, Orhan Pamuk, romanı yazdıkça sonunun gelmemesi ve kitabın kahramanı Galip gibi tuhaf bir mutsuzluk duygusuyla eve kapanmasına değiniyor. Bu mutsuzluk Galip’in hüznüne benzemiyor, hayır, yazarımız
