Hükümet Endonezya'da asgari ücreti yükseltti, ama gıda, su, gazocağı yakıtı, Giyim ve yaşamak için gerekli öteki tüketim maddelerinin fiyatları ve kiralar aynı oranda yükseldi. İşçiler hala 'kendin mi yiyeyim çocuğuma mı yedireyim' gibi kararlar vermeye zorlanıyor. Endonezya'ya son gidişimizde 2000'den beri görüştüğümüz ve Nike fabrikasında 8 yılını doldurmuş bir işçi bizi ziyarete geldi. Kadın bizi sıcak bir şekilde kucakladıktan sonra yüzünde hüzünlü, silik ve zoraki bir gülümsemeyle, "Hiçbir şey değişmedi," dedi.
Değişen akaryakıt fiyatlarıydı, böylece fabrikalara gidiş geliş giderleri artmıştı. İşe gidip gelmek işçilere artık zaten yetersiz olan maaşlarının %30' una mal oluyordu. Artan nakliye maliyetlerinin parası nereden çıkacaktı? Multi-milyar dolarlık ticari kuruluşlar için haftada 6-7 gün çalışan ve bazen günde 2 öğün sadece tuzlu pirinç yemek zorunda bırakılan kadın ve erkeklerden elbette.