Esra Doğan
Esra Doğan
@blue2020
Çocuk kitabı olarak bildiğim için beklentim çok düşüktü ama bu kadar güzel bir kurgu karşısında hayran kaldım.Korkunç derece meraklı bir amca ile yeğeninin dünyanın merkezine seyahate kalkışmalarıyla başlarına gelen oldukça garip olayları anlatıyor. Her bir olay hayal gücümüm daha da güçlenmesine yardımcı oldu. Bir an tekrar çocuk olup yazılanlara inanasım geldi. Gerçi hala çok merak ediyorum acaba hala yerin altında neslinib tükendiğini zannettiğimiz canlılar yaşıyor mudur? , dev insanlar tüm bu medeniyetten habersiz mamutlara çobanlık ediyor mudur ?
Ben fazlasıyla beğendim. Ağır kitaplardan sonra çok iyi geldi. Şimdiden güzel okumalar
Hayatın kendiliğinden bir anlamı yoksa o halde kendi anlamımızı oluşturmakla yükümlü olduğumuzu ve bunu yaparken özgür olduğumuzu söyleyen bir felsefe akımı. Bizde ki " Ne oldum değil, ne olacağım de." Sözünün karşılığı. Gerçi varoluşçuya göre biz bir değer , anlam, kişilik oluşturmadığımız sürece ortada bir "öz" bir " oluş" bulunmuyor. Kitabı okuduktan sonra varoluşçuluğu anlamak için pek çok video izledim. Absürdizm, Nihilizm, Varoluşçuluk birbirine benzer akımlar , en azından çıkış noktaları aynı:Yaşamın boşunalığı karşısında oluşan bulantı, var olmanın verdiği anlaşılmazlık, tiksinti,hiçlik duygularına karşı ne yapabileceğimizi bize anlatıyor. Nietzsche bize Üstinsan'ı, Camus bize Başkaldıran İnsan'ı , Sartre ise Özgür şekilde kendini var etmiş şekliyle kendilerini tarif ederler. Varoluşçuluk'a başlangıç için çok iyi bir kitap. Okumanızı tavsiye ederim.
Hayatın son demlerinde de ilk yetişkinlik çağlarında da aynı dünya görüşünü benimseyebilir mi insan ;Sadık kalabilir mi düşüncelerine, uygulayabilir mi onları kağıda yazacağı gibi kolay şekilde?
Daha yirmi ikisinde dünyayı bu kadar sakin bu kadar basit şekilde gözlemleyip kendi "Saçma Feslefe'sini" oluşturabilmeyi başarabilmiş
Reader Follow Recommendations
İçimdeki vebayı bana tekrardan hatırlatan ve hala orada beni onunla mücadele etmeye davet eden bir kitaptı. Hepimizin içinde bencilliğimiz , korkaklığımız , hayatı bir yandan boşuna görürken bir yandan ölüm karşısında ki güçsüzlüğümüz , insan nefretimiz , kendimize nefretimiz , masum olmayan mutluluklarımız , şüphelerimiz , yalnızca kendi yankısından cevap bulacak çığlıklarımız...
Albert Camus yine kendi kemikleşmiş kimliğini sayfalara , sözcüklere sindirmiş. Hayatın tüm bu zorluğu, boşunalığı süratle devam ederken umudu asla kaybetmemek gerektiğini anlatmış. O çok önemsediğimiz canımızın ne kadar değersizleşebileceğini ve biz bu dünyadan varlığımızla yok olmuşken hayatın nasıl da her zamanki gibi akıp gittiğini, hiç var olmamışız gibi yaşamın , insanların bizi nasıl da kolay unuttuğunu anlatmış. Aynı zamanda genelde acılarımızı tek başımıza yaşıyorken bir topluluk olarak acı çekmenin nasıl olduğunu da göstermiş bizlere. Kitabın ana teması veba olarak görülse de asıl konu insanlığın hikayesi, insanlığın trajedisi...
Daha derin düşünceleri olan ve de karamsar bir kitap beklentisiyle kitaba başladıysamda kitabın ana konuları şüphe, vahdet-i vücud ve insanın kendi içindeki ruh ve beden çatışması konularının belli karakterler üzerinden işlenişini okuduğum bir kitap oldu. Açıkçası okurken ana fikrin de hikaye dizisinin de çok daha iyi işlenebileceğini düşündüm.
Bunun dışında oldukça akıcı bir kitap ve karakter tahlilleri de fena değildi. Okumak keyif vericiydi. Ara ara düşündürücü bir kitap özelliği kazansa da tatmin edici değildi. Okuyup okumamak size kalmış.
