104
Zehir zemberekti günler... Dün, bugün, yarın, öbür gün, geçmiş, gelecek; tüm zaman bir taarruzdu sanki, birbirinin aynı, birbirinin dehşetini katlayarak artıran... başımı yasladığım duvarlara, gözlerimin önündeki parmaklıklara kadar, boğucu bir karanlık bulmuştu bizleri. Uyuyup kalkıyordum ama, bir şeyleri yapamıyordum hayatta, neydi, neydi söyleyin bana evim saydığım zindan, karanlık koridorlar!
cenazem için sonler kanove
yarım yamalak bozuk vakitsiz yollanmışım şu boğucu dünyaya
yarım bile denemez buna
ben öylesine eksik ve aksak kalmışım ki doğa bana hile yapmış aldatmış sanki...
Şen Bilim
Bu boğucu, iç karartia havanın, yaşamın avuntusu çiydir.
Şair, kendinin ar- dındadır, kendine varamamanın, kendine yalan söylemek zo runda oluşunun acısıyla, kendinin, kendisiyle aradığı hakikatin ardındadır. Hakikatin ardında, onunla sevişmek, onunla evlen- mek için. Ulaşamayacağını bile bile arayan: Delidir şair. Işıltılı. parlak, renkli
Layık değilmiş demek ki çoğu şey üzülmeye
Boğucu günlerin içinde
Olamadı bana yarınlarıma vaat eden gelecek
Kendi içimde hapis kaldım duvar oldum kendime benim bilenmez ilmeğim
31.04.2024
Bir zamanlar duygularımın derin sularında yüzüyor, hayatın karmaşık labirentlerinde kayboluyordum. Her duygu, bir yolculuk gibiydi; bazen sığ sulara sürüklenirken bazen de derin, bilinmez karanlıklara dalıyordum. Ancak şimdi, bir zamanlar coşkulu dalgaların taşıdığı duygularımı kaybetmişim. Ruhumun derinliklerinde sessizlik ve boşluk hüküm
Bugün günlerden ruhsal bunalım...
Havanın bunaltıcı durumu ve okuduğun kitabın boğucu tutumu insanı erkenden yaşlanmış gibi hissettirmesi...