Berkay
@booksandbuo
istanbul'un kalabalık sokaklarında aradığım huzuru, sayfalar arasında kaybolmakta buldum. kitap okumak ve araştırmak beni hayata bağlıyor.
İstanbul
Fatih
62 reader point
Joined on August 2015
Okuma Hedefleri
susmak daha kötüdür; suskunlukla geçiştirilmiş tüm hakikatler, zehirlenir..
Böyle Söyledi Zerdüşt
Reader Follow Recommendations
bu söylediğimin doğru olup olmadığından hiç emin değilim ama bana öyle geliyor ki sanki hepimiz, içimizde bir başkası için ayrılmış bir yerle doğuyoruz. bir parçası kayıp bir bulmaca gibi... hayatımızın önemli bölümünü garip bir eksiklik duygusu ile geçirmemiz, bazı sabahlar anlaşılmaz sıkıntılarla uyanmamız, bazen isimsiz umutlarla neşelenmemiz, sanırım o boşluğun içimizde yarattığı girdaptan kaynaklanıyor. karşılaştığımız her kadına ve erkeğe, belki de hiç farkında olmadan, girinti çıkıntıları o boşluğun kesiklerine uyacak mı diye bakıyoruz. elinde cinderella'nın ayakkabısıyla dolaşan biri var sanki içimizde, herkese, "acaba ayakkabının sahibi bu mu?" diye bakıyor. tam olarak neyi ve kimi aradığımızı bilmiyoruz. bize öğretilen bilgilerden yola çıkarak aradığımız insanla ilgili birçok olumlu özellik sıralıyoruz ama genellikle söylediklerimiz gerçeğe çok uymuyor. sonra birden birisi hayatımıza giriveriyor. onun sahip olduğu bir şey, belki kokusu, belki dokunuşu, belki gülüşü, belki zekâsı, belki hayata bakış tarzı, belki zevki, belki aldırmazlığı, belki ihtirası, belki de kötülüğü, içimizdeki boşluğun bütün girinti çıkıntılarını dolduruyor. ilk düşündüğümüz, onunla mutlu ve huzurlu olacağımız. içimizdeki boşluğun ancak "iyi şeylere" sahip biri tarafından doldurulabileceğini sanıyoruz. ama gerçek, her zaman böyle değil.
Ahmet Altan
güzellik, muhtemelen sevilmiş olmaktan başka bir şey değildir. çünkü bir şeyi sevmek ve onu güzelleştirmek aslında aynı şeydir.
Robert Musil
kirpi gibisin çocuk
her tarafın diken
kim elini uzatsa
delik deşik.
üstelik
sen de kan içindesin
Tehlikeli masallar.
bostan dolabının yanındaki, suları bana kahverengi gözüken, o küçük ve eskimiş havuzdaki solgun ve kederli nilüferlere gidip bakardım çocukken, babam, onların kökleri olmadığını anlatmıştı bana. neden bu çiçekleri hep bir şeylere benzetmek için kullandıklarını ancak büyüyünce anladım. yalnızca bu çiçekler, hep bir yerlere gidecekmiş gibi azade ve özgür oluyorlar ama küçük bir havuzun içinde bir yere gitmeden yaşıyorlardı. hayat da böyle bir şeydi benim için; hep bir yerlere gidecek gibi duran, yalnız ve bir yere gitmeyen bir çiçek. bütün bir hayatın özeti buydu.
bende bir yere bağlanmadım ve bir yere gitmedim; öyle solgun nilüfer gibi bir havuzun içinde yalnız başına durdum, köklerimi salamadım, ne, olduğum yere sağlamca yerleştim, ne, başka diyarlara kaçabildim. bana bakanlar, beni seyredenler, beni sevenler oldu ama kimse yakasına takmadı beni, kimse odasına koymadı, kimse beni sulayıp büyütmek için uğraşmadı. onlara ihtiyacım olmadığını, havuzumda tek başıma yüzebileceğimi düşündüler. ben de bu yüzden; kederi, yalnızlığı, kirlenmeyi öğrendim ve hayata benzedim.
ne garip başka bir şey de olmak istemedim, beni beğenmeleri yetti bana..
Ahmet Altan
sevenler birbirlerine yara izlerini gösterirler. ilk önce bunu yaparlar... 'sana ruhumu açmadan önce bil ki incinebilirim' demek için...çünkü en çok sevdiklerin yaralar seni.
Gizli Ajans
yatağımın karşısında bir pencere var. odanın duvarları bomboş. nasıl yaşadım on yıl bu evde? bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? ben ne yaptım? kimse de uyarmadı beni. işte sonunda anlamsız biri oldum. işte sonum geldi. kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.
Tutunamayanlar
bir şair tanırım
onunki içler acısı,
kalbini asla vermemiş
çalmışlar,
kalbi eski bir efsanede saklı…
...kendisine değer verilmemiş bir insan bir başkasına değer veremez. bunu sonradan öğrenebilmesi de ancak kendisine değer verebilmeye başladıktan sonra işleyen iki yönlü bir süreçtir. bir başka deyişle; insan kendine değer verebildiği oranda başkalarına da değer verir, diğer insanlara gerçek anlamda değer verdiğini hissettikçe kendisini de değerli bulur. yoksa bir diğer insanı yücelterek kendimizi küçültmek, ne ona ne de kendimize değer vermektir. üstelik böyle bir durum, değersizlik duygularının gerisinde yatan düşmanca eğilimlerin ve suçluluk duygularının daha da pekiştirilmesine neden olur...
İnsan Olmak
korkunun sebep olduğu saygı kadar iğrenç bir şey yoktur.
Albert Camus
eskiden sadece kışlar soğuktu.
şimdi ise insanlar soğuk, yürekler soğuk.
Cahit Zarifoğlu
bu söylediğimin doğru olup olmadığından hiç emin değilim ama bana öyle geliyor ki sanki hepimiz, içimizde bir başkası için ayrılmış bir yerle doğuyoruz. bir parçası kayıp bir bulmaca gibi... hayatımızın önemli bölümünü garip bir eksiklik duygusu ile geçirmemiz, bazı sabahlar anlaşılmaz sıkıntılarla uyanmamız, bazen isimsiz umutlarla neşelenmemiz, sanırım o boşluğun içimizde yarattığı girdaptan kaynaklanıyor. karşılaştığımız her kadına ve erkeğe, belki de hiç farkında olmadan, girinti çıkıntıları o boşluğun kesiklerine uyacak mı diye bakıyoruz. elinde cinderella'nın ayakkabısıyla dolaşan biri var sanki içimizde, herkese, "acaba ayakkabının sahibi bu mu?" diye bakıyor. tam olarak neyi ve kimi aradığımızı bilmiyoruz. bize öğretilen bilgilerden yola çıkarak aradığımız insanla ilgili birçok olumlu özellik sıralıyoruz ama genellikle söylediklerimiz gerçeğe çok uymuyor. sonra birden birisi hayatımıza giriveriyor. onun sahip olduğu bir şey, belki kokusu, belki dokunuşu, belki gülüşü, belki zekâsı, belki hayata bakış tarzı, belki zevki, belki aldırmazlığı, belki ihtirası, belki de kötülüğü, içimizdeki boşluğun bütün girinti çıkıntılarını dolduruyor. ilk düşündüğümüz, onunla mutlu ve huzurlu olacağımız. içimizdeki boşluğun ancak "iyi şeylere" sahip biri tarafından doldurulabileceğini sanıyoruz. ama gerçek, her zaman böyle değil.
Ahmet Altan