Hiç, bildikleri hiçtir, bilmek istedikleri hiç,
Bak da gör şu cahilleri, kurulmuşlar tepesine dünyanın,
Onlardan değilsen şayet sana kâfir derler adama
Boş ver onları Hayyam, sen bak kendi yoluna.
“Senin yüreğin güzel olursa, sözün de güzel olur, yolunda güzel olur,
Allah'ın izniyle sonun da güzel olur. Kötülermi?
Boş ver onları herkes hak ettiğini bulur"
Uzun süredir bu kadar etkileyici bir kitap karşıma çıkmamıştı. Belki varoluşçuluğu, ölümü, yalnızlığı çok fazla sorgulayan biri olduğum içindir bu kadar etkilenme sebebim. Çünkü bu konular kitabı oluşturuyor ve hepsini İvan İlyiç'in gözünden izleyebiliyoruz.
Ben de incelememde bu konulara yer vermek istedim.
1.ÖLÜM:
Daha kitabın ilk
Bir tanem!
Son mektubunda:
"Başım sızlıyor,
Yüreğim sersem!" diyorsun.
"Seni asarlarsa seni kaybedersem" diyorsun "yaşayamam!'
Yaşarsın karıcığım!
Kara bir duman gibi dağılır hatıram rüzgârda!
Yaşarsın kalbimin kızıl saçlı bacısı!
anlatmak istersin, fakat yorgunsundur . anlatmadan anlaşılmak istersin, mecalin yoktur . sonra 'boş ver' dersin . bırak kim ne düşünürse düşünsün dersin .