Kitabın ortalarında bir ara özümü Zindan adasına baxırmış kimi hiss elədim,dedim Cahid şizofrendi danışdıqları da xəyal məhsulu. Sağolsun Elatlı o qədər dolaşdırır ki qatilin ətrafında, ama xoşuma da gəlir baş sındırmaq.Kitabın sonunda tamam əsəb oldum. Cahidin özünə bəraət qazandırmasına, Rüfətdən zəhləsi getməsinə heç bir şəkildə anlam verə bilmədim..Kor kora kor deməsi bağrı çatlayar..Ağlından,qəlbindən başqasını keçirdirsənsə bu xəyanətdir elə..Nihala gəldikdə onun da hərəkətləri şıltaqlıq,uşaqlıqdır deyərdim, normal şəkildə danışıb,Rüfətlə bir - birlərini qarşılıqlı anlaya bilərdilər istəsəydilər..Rüfət də eyni onun kimi..Bir də Nihal ağıllı adam olsaydı Zərafətin əri neynirəm, ərlərinizi bir kruq verərsiz sözündən sonra elə onunla münasibətini bitirməliydi..Çünki mənim nəzərimdə bu zarafat deyil..Və bir də hər zarafatın da ciddilik payı var..Cahidin nə biləydim onu axırıncı görüşümdü dediyi yerdə nə demək istədiyini bilsəm də kaş dedim Cahid ölsə, ama Elzamin...
Son olaraq da sevimli xəfiyyəmiz bu dəfə biraz təəccübləndirdi çünki Qasımlı öz istəyi ilə təhqiqata qoşuldu, bu da onun adəti deyil..Bu biraz qəribə gəldi.Uzun sözün qısası, maraqlıdı məncə oxumağa dəyər..Ailə-məişət mövzularında olsa da,düşünürəm boş deyil..Niyə çünki başqalarının həyat təcrübələri ilə tanış olub, özümüz üçün nələrsə götürüb, bununla da nəsə öyrənirik..
Hansısa alimin sözüdü deyir ki həyat o qədər uzun deyil ki insan ömründa hərşeyi təcrübə edə bilsin, başqalarının həyat təcrübələrində də özümüzə nəsə götüməliyik...